High School DxD (Ελληνικά) Τόμος 1 Ζωή 1

Ζωή 1: Σταματώ να είμαι άνθρωπος

1ο μέρος

"ΞΥΠΝΑ! ΞΥΠΝΑ! ΑΝ ΔΕΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ ΘΑ...ΣΕ...ΦΙΛΗΣΩ"

"Μμμμμ"

Το ξυπνητήρι με φωνή τσουντερε δεν μπορούσε να ξυπνήσει τον ιδιοκτήτη του. Ο "ιδιοκτήτης" παραμιλάει στο πάτωμα γιατί έπεσε από το κρεβάτι του. Αυτός είμαι εγώ. Αυτό το απαίσιο όνειρο....Το ξαναείσα. Τελευταία βλέπω το ίδιο όνειρο. Το όνειρο στο οποίο με σκοτώνει η Γιούμα. Αλλά αφού στέκομαι όρθιος, πρέπει να ήταν απλά όνειρο.

"Ίσε! Ξύπνα!"

Η φωνή της μαμάς μου έρχεται από τις σκάλες όπως και κάθε πρωί.

"Ξύπνησα!"

Αφού απάντησα, σηκώθηκα από το πάτωμα.

Φαίνεται ότι η μέρα μου ξεκίνησε άσχημα.Νιώθω κατεβασμέννος.... Αναστέναξα δυνατά ενώ έβαζα τη στολή μου.

2ο μέρος

"Φεύγω."

Έφυγα από το σπίτι με χασμουρητά. Καθώς περπατούσα προς το σχολείο, δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά κόντρα στον ήλιο.

Είναι ενοχλητικό. Τελυταία, ο ήλιος με κάνει να αισθάνομαι άσχημα. Σαν να τρυπούν οι ακτίνες του το δέρμα μου. Δεν το αντέχω. Όπως και να' χει το πρωινό φως με ενοχλεί και δεν μπορώ να ξυπνήσω.

Επειδή δεν ξυπναώ τελευταία, έρχεται η μαμά μου και με ξυπνάει άγρια. Τη νύχτα όμως γίνομαι "δυνατότερος". Κάτι μέσα μου με φέρνει σε υπερένταση. Έχω γίνει "άνθρωπος της νύχτας". Παράξενο, κάτι πάει στραβά. Κοιμάμαι αργά, αλλά θα ήταν θαύμε αν έμενα ξύπνιος μέχρι τη μια. Τώρα, όμως, μένω εύκολα ως και τις τέσσερις. Κοιμάμαι αφού ανατείλει ο ήλιος κάθε μέρα. Δεν παίζω παιχνίδια στο ίντερνετ ούτε βλέπω τηλεόραση αργά. Τι παθαίνει το σώμα μου; Μήπως ο εγκέφαλός μου με κρατάει ξύπνιο για να μη δω το όνειρο που με σκοτώνει το κορίτσι μου; Αυτό είναι απλά μια σκέψη, άρα μάλλον δεν ισχύει. Θα ήταν φυσικό για το σώμα να χρειάζεται ύπνο.

Το αίσθημα που έχω τη νύχτα είναι διαφορετικό από πριν. Για να το ελέγξω βγήκα έξω ένα βράδυ. Ο βηματισμός μου ήταν πιο γρήγορος και η καρδιά μου χτυπούσε χαρούμενα όταν πήγαινα σε σκοτεινά μέρη.Έτρξα μέσα στη νύχτα και προς έκπληξή μου είχα τεράστια ταχύτητα. Αν έμπαινα σε ομάδα στίβου θα ήμουν ο καλύτερος. Θα μπορούσα να τρέξω μαραθόνιο σαν να κάνω χαλαρό τρέξιμο χωρίς να χάσω αντοχή. Η αυτοπεποίθησή μου ανέβηκε, και όταν έτρεξα το πρωί η αντοχή μου χάθηκε αμέσως.Υπάρχει τεράστια διαφορά στον εαυτό μου το πρωί και το βράδυ. Το βράδυ αλλάζω. Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά το αίσθημα το βράδυ με κάνει άλλον άνθρωπο.

Αχχ... Το φως του ήλιου είναι δυνατό. Σε αντίθεση με τη νύχτα, τη μέρα γίνομαι αδύναμος. Όσο και να το σκέφτομαι, κάτι συμβαίνει στο σώμα μου. Από τη μέρα που βγήκα ραντεβού με τη Γιούμα το σώμα μου έχει αλλάξει.

3ο μέρος

Το σχολείο που πηγαίνω είναι ιδιωτικό και λέγεται ακαδημία Κουου. Μέχρι πρόσφατα ήταν μόνο για κορίτσια, αλλά τώρα έγινε μεικτό. Τα κορίτσια είναι περισσότερα , αλλά με τον καιρό έρχονται κι άλλα αγόρια. Γενικώς όμως τα κορίτσια είναι περισσότερα. Πηγαίνω στη δευτέρα λυκείου και στην τάξη μου η αναλογία είναι 7 κορίτσια προς 3 αγόρια. Στην τρίτη είναι 8 προς 2. Ακόμη και τώρα, τα κορίτσια έχουν περισσότερη εξουσία και έχουν περισσότερες θέσεις στο δεκαπενταμελές. Ακόμα και ο πρόεδρος είναι κορίτσι. Σ' αυτό το σχολείο τα αγόρια δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, εγώ όμως το προτίμησα. Είναι απλό. Υπάρχουν παντού κορίτσια. Αυτό είναι υπέροχο.Είναι δύσκολο να γίνεις δεκτός σ' αυτό το σχολείο αλλά τα κατάφερα χάρη στις κακές προθεσεις μου, δηλαδή να διαβάζω περιτριγυρισμένος από κορίτσια.Μόνο και μόνο γι' αυτό πηγαίνω σ' αυτό το σχολείο.

Πού είναι το πρόβλημά; Είναι κακό να είσαι μονίμως καυλωμενος; Αυτή είναι η ζωή μου! Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου πει τίποτα. Θέλω να φτιάξω χαρέμι με τις μαθήτριες. Αυτή ήταν η αποστολή μου όταν ξεκίνησα Τώρα όμως έχω κατάθλιψη. Αφού υπάρχουν τόσα κορίτσια νόμιζα ότι θα μπορούσα να τα φτιάξω εύκολα με δυο - τρία.

Όμως έκανα λάθος. Μόνο μια μικρή ομάδα αγοριών είναι αγαπητοί από τα κορίτσια. Εμένα ούτε γυρίζουν να με κοιτάξουν. Για την ακρίβεια, με αγνοούν λες και είμαι σκουπίδι στο πάτωμα. Να πάρει! δεν το είχα σχεδιάσει έτσι! Πώς έγινε αυτό;! Έπρεπε να βρω κορίτσι με το που μπήκα στο σχολείο! μετά θα χωρίζαμε και θα έβρισκα άλλη, κλπ. Μέχρι να αποφοιτήσω έπρεπε να σφάζονται για 'μένα όλα τα κορίτσια του σχολείου! Όπως πάω, ο στόχος μου θα παραμείνει όνειρο! Για περίμενε, μήπως είναι ήδη όνειρο; Τι συμβαίνει; Σε ποια εποχή γεννήθηκα; Μήπως κάνω κάτι λάθος; Όχι...! Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Αυτά τα πράγματα σκέφτομαι κάθε μέρα.

Έφτασα στην τάξη αναστενάζοντας και κάθισα στη θέση μου.

"Ε, φίλε. Σου έρεσε η τσόντα που σου δάνεισα; Είχε ωραία πράγαμτα, ε;"

Αυτός που μου μιλάει είναι ο καλύτερος φίλος μου: ο Μάτσουντα. Με την πρώτη ματιά φαίνεται σαν έμπειρος αθλητής, αλλά είναι διαστροφικός και συνέχεια κάνει παρενοχλητικά σχόλια. Στην πρώτη λυκείου ήταν καλός στα αθλήματα και έκανε πολλά ρεκόρ, αλλά τώρα μπήκε στο κλαμπ φωτογραφίας. Θέλει να φωτογραφίζει κορίτσια από κάθε γωνία, και γι' αυτό τον φωνάζουν 'Πρόστυχο καράφλα' και 'παρενοχλητή παπαράτσι'.

"Χμμ, είχε δυνατό άνεμο σήμερα. Χάρη σ' αυτό είδα μερικ΄γυναικεία εσώρουχα."

Αυτός με ταγυαλιά που το παίζει μάγκας είναι ο δεύτερος καλύτερος φίλος μου: ο Μοτόχαμα. Τα γυαλιά του έχουν ικανότητες που του επιτρέπουν να διαβάζει τις αριθμητικές τιμές των αναλογιών των κοριτσιών. Τον φωνάζουν "πρόστυχο γυαλάκια" και "υπολογιστή ΣΜΓ". Αυτοί είναι οι δυο φίλοι μου. Σοβαρά, κάθε φορά που τους κοιτάζω νιώθω χαμένος.

"Έφερα καλό πράμα."

Ο Μάτσουντα έβγαλε από την τσάντα του ένα σωρο ακατάλληλα περιοδικά και DVD και τα άφησε ωρίς δισταγμό πάνω στο θρανίο μου.

"ΑΑΑ!"

Ακολυστηκε μια μικρή κραυγή από ένα κορίτσι από την άλλη άκρη της τάξης. Είναι φυσιολογικό όταν βλέπει τέτοια πράγματα πρωί - πρωί.

"Διασταμένοι!"

"Άντε χαθείτε, ανλωμαλοι!"

Μετά την τσιρίδα ακολούθησαν αρνητικά σχόλια από άλλα κορίτσια.

"Ησυχία! Έτσι διασκεδάζουμε εμείς! Τα κορίτσια και τα παιδιά δεν πρέπει να τα βλέπουν. Αλλιώς θα σας βιάσω όλες στη φαντασία μου!"

Λόγια σεξουαλικής παρνόχλησης όπως πάντα, ωραία Μάτσουντα. Πριν από λίγο καιρό θα έλεγα "Ωραίο, πού βρήκες αυτο το θησαυρό;" Αλλά αφού είμαι χάλια κάθε πρωί, δεν ήθελα να κάνω φασαρία. Ο Μάτσουντα αναστέναξε κοιτώντας με.

"Τι έπαθες; Έχεις μπροστά σου τόσους θησαυρούς και φαίνεσαι να βαριέσαι."

"Τι συμβαίνει; Δεν είσαι ο εαυτός σου τελευταία. Είναι παράξενο."

Σχολιάζει και ο Μοτόχαμα ενώ στερεώνει τα γυαλιά του.

"Θέλω κι εγώ να ενθουσιαστώ, αλλά τελεταία δεν έχω την ενέργεια."

"Μήπως είσαι άρρωστος; Δε γίνεται αυτό. Είσαι η προσωποποίηση της σεξουαλικής επιθυμίας. Δεν μπορεί να είσαι άρρωστος."

Ο Μοτόχαμα κάνει ένα αγενές σχόλιο. ΣΟβαρά, πάντα είναι αγενής.

"Αυτό είναι; Το φανταστικό σου κορίτσι, η Γιούμα; Μήπως έχεις παρενέργειες;"

"Σοβαρά δεν τη θυμάστε;"

Και οι δύο με κοίταξαν λυπημένα.

"Σοβαρά δεν την ξέρω. Πρέπει οπωσδήποτε να σε δει γιατρός. Συμφωνείς Μοτόχαμα;"

"Ναι. Σου έχουμε πει δεκάδες φορές ότι δεν έχουμε ξανακούσει αυτό το όνομα."

Κάθε φορά που μιλάω για τη Γιούμα έτσι κάνουν. Στην αρχή νόμιζα ότι με κορόιδευαν. Όταν όμως τους πήρα στα σοβαρά κατάλαβα ότι έλεγαν την αλήθεια. Θυμάμαι ξεκάθαρα τη μέρα που τους σύστησα τη Γιούμα. Έλεγαν συνέχεια "Γιατί ένα τέτοιο κορίτσι βγαίνει μαζί σου","Υπάρχει σφάλμα συστήματος. Δεν έκανες τίποτα παράνομο, ε;" και άλλα αγενή σχόλια. Θυμάμαι ότι τους είπα καυχόμενος: "Πρέπει να βρείτε κι εσείς κορίτσια". Το θυμάμαι ξεκάθαρα. Αυτοί όμως δεν το θυμούνται. Σαν να μην υπήρξε ποτέ η Γιούμα Αμάνο. Λες και όλα αυτά που περάσαμε να μη συνέβησαν ποτέ και όλα να ήταν μια ψευδαίσθηση για την οποία μιλούσαν αυτοί οι δύο. Όπως απέδειξαν δεν υπάρχει το τηλέφωνο και η διεύθυνση της Γιούμα στη μνήμη του κινητού μου. Το διέγραψε κάποιος; δΕ γίνεται! Δεν το διέγραψα εγώ, οπότε ποιος το έκανε;

Κάλεσα τον αριθμό που θυμόμουν αλλά δε χρησιμοποιείται. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει; Ήταν όλα στη φαντασία μου; Δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τόσο τρελό, αλλά τα μόνο αποδεικτικο στοιχείο είναι η μνήμη μου. Αν το καλοσκεφτώ, δεν ξέρω τη διεύθυνση του σπιτιού της. Πήγαινε σε άλλο σχολείο, οπότε ρώτησα μαθητές από εκεί, αλλά δεν την ήξερε κανείς. Ποια ήταν λοιπον το κορίτσι μου; Με ποια έβγαινα; Το όνειρο που βλέπω είναι δημιούργημα της φαντασίας μου; Μιλούσα γι' αυτά στον Μάτσουντα και τον Μοτόχαμα σαν να ήταν αληθινά; Αυτό θα σήμαινε ότι είμαι τρελός. Θυμάμαι το πρόσωπό της ολοκάθαρα. Κάτι δεν πάει καλά, ακόμη και η παράξενη δύνααμη που αποκτώ τη νύχτα. Ποια ήταν, όμως; Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ο Μάτσουντα ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μου.

"Δε γίνεται αλλιώς, φαντάζομαι. Είμαστε μέσα στην εφηβεία, άρα είναι φυσιολογικό να συμπεριφερόμαστε έτσι. Ας πάμε στο σπίτι μου μετά το σχολείο. Θα Δούμε τη μυστική συλλογή μου."

"Τέλεια ιδέα Μάτσουντα. Πρέπει να καλέσεις και τον Ίσε."

"Φυσικά Μοτόχαμα. Εμείς τα αγόρια είμαστε γεμάτοι σεξουαλική επιθυμία. Αν δεν κάνουμε τίποτα προσβάλλουμε τους γονείς που μας γέννησαν."

Και οι δύο γέλασαν συνομοτικά. Είναι πολύ πρόστυχοι. Όπως και να το δείς, είναι πρόστυχα φρικιά. Και, δυστυχώς, είμαι ένας απ' αυτούς. Ποιος νοιάζεται, όμως, αφού αυτά τα πράγματα είναι η ζωή μου.

"Ωραία! Σήμερα θα τα δώσουμε όλα! Θα τρώμε και θα πίνουμε ενώ βλέπουμε τσόντες!"

"Ναι! Έτσι μιλάει ο Ίσε!"

"Έτσι! Πρέπει να γιορτάσουμε που είμαστε αγόρια!"

Ο Μάτσουντα και ο Μοτόχαμα ενθουσιάζονταν. Θα αφήσω τη Γιούμα στην άκρη. Πρέπει να κάνω και κανένα διάλλειμα που και που! Σήμερα θα τα ξεχάσω όλα βλέποντας τσόντες!

Τότε συνέβη. Αφού τελειώσαμε τα σχέδιά μας για το απόγευμα, το μάτι μου έπιασε κόκκινο χρώμα. Από το παράθυρο της τάξης, είσα ένα συγκεκριμένο κορίτσι στην αυλή. Είχε κόκκινα μαλλιά και η ομορφιά της δνε ήταν ανθρώπινη. Το λεπτό σώμα της δεν έμοιαζε ιαπωνικό. Προφανώς δεν είναι από την Ιαπωνία. Κάποιοι λένε ότι είναι από τη βόρεια Ευρώπη. Θα έκλεβε την καρδιά οποιουδήποτε την κοιτούσε. Τη λένε Ρίας Γκρέμορι και είναι το είδωλο του σχολείου. Πηγαίνει στην τρίτη λυκείου, είναι δηλαδή μεγαλύτερη από εμένα. Συνειδητοποίησα ότι όλοι, αγόρια και κορίτσια την κοιτούσαν. Το ίδιο και ο Μάτσουντα και ο Μοτόχαμα. Αυτό γίνεται κάθε μέρα. Όλοι την κοιτούν κι αυτή τους προσπερνάει. Μερικοί σταματούν το περπάτημα για νατην κοιτάξουν όταν περνάει από δίπλα τους. Τα μαλλιά της φτάνουν ως τους γοφούς και εκείνη τη στιγμή τα έπαιρνε ο άνεμος. Όλα γύρω της φαίνονται κόκκινα, ακριβώς όπως τα μαλλιά της. Το όμορφο δέρμα της, που ήταν άσπρο σαν το χιόνι, είναι μοναδικό. Όμορφη, έτσι τη χαρακτιρίζεις με μια λέξη.Μόνο αυτή η λέξη χρειάζεται για να την περιγράψεις. Πάντα σταματούσα τη σουλειά μου για να την κοιτάξω. Τελευταία, ο τρόπος που τη βλέπω έχει αλλάξει. Είναι υπερβολικά όμορφη. Τόσο πολυ που τρομάζω όταν τη βλέπω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αφότου έφυγε η Γιούμα, άρχισα να τη φοβάμαι. Τότε, τα μάτια της κινήθηκαν προς το κτήριο, και με είδε. Την ένιωσα να μου σφίγγει την καρδιά. Το συναίσθημα που έχεις όταν μπροστά σου στέκεται κάποιος πολυ ανώτερος. Τα γαλάζια μάτια της άλλαξαν και χαμογέλασε λίγο. Πήγαινε σ' εμένα το χαμόγελο; Δεν μπορεί, αφού δεν της έχω μιλήσει ποτέ πριν. Τότε, μου ήρθε στο μυαλό το όνειρό μου. Στο τέλος του υπήρχε κάποιος με κόκκινα μαλλιά που μου μίλησε. Φαινόταν ευγενικός, αλλό λίγο τρομακτικός. Ενώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο.

4ο μέρος

Πρέπει οπωσδήποτε να πιάσω κανένα βυζί."

Ενώ βλέπαμε τσόντες, Αγκάλιαζα τον Μάτσουντα και έκλαιγα. Ήμασταν όλοι χαρούμενοι και ενθουσιασμένοι όταν ξεκίνησε η προβολή. Καθώς βλέπαμε, αρχίσαμε να στενοχωριόμαστε επειδή μπήκε στη συζήτηση η ερώτηση "Γιατί δεν έχω κορίσι".

Μιλούσαμε σοβαρά και ήθελα να κλάψω. Ο Μάτσουντα άρχισε να κλαίει πριν από τρεις ταινίες. Ο Μάτσουντα έκανε το γενναίο, αλλά έβλεπα δάκρυα να τρέχουν πίσω από τα γυαλιά του.

Πριν από μισή ώρα ο Μοτόχαμα είπε:"Ένα κορίτσι μου είπε να πάω πίσω από το γυμναστήριο. Ήταν η πρώτη φορά που με λήστευε κορίτσι...", με πολύ χαμηλή φωνή. Ακόμη και εγώ θα έκλαιγα μετά από αυτό. Αναρωτιέμαι, πως φαίνονται τρια κλαμμένα αγόρια που βλέπουν τσόντες; Η απάνντηση είναι προφανώς: μη δημοφιλείς. Άρχισα να μισώ τον κόσμο όταν σκέφτηκα ότι υπήρχαν άτομα στην ηλικία μας που έκαναν σεξ αυτή τη στιγμή. Καθώς το σκεφτόμουν, τέλειωσε και η τελευταία ταινία, ενώ ο ουρανός είχε ήδη σκοτεινιάσει. Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν ήδη 10. Είχα πει στους γονείς μου ότι θα πήγαινα στο σπίτι του Μάτσουντα, αλλά αν έμενα κι άλλο θα ήμουν βάρος στην οικογένειά του και μπορεί να αργούσα στο σχολείο την επόμενη μέρα.

"Ήρθε η ώρα να φύγω."

Όλοι σηκωθήκαμε και μαζέψαμε τα πράγματά μας.

"Τα λέμε."

Αφού αποχαιρετιστήκαμε με το Μάτσουντα στην είσοδο, εγώ και ο Μοτόχαμα πήραμε το δρόμο για τα σπίτια μας.

"Είναι ωραία νύχτα. Άρα είναι φυσιολογικό να βλέπεις τσόντες."

Ο Μοτόχαμα έλεγε αυτές τις βλακείες κοιτώντας τον ουρανό και αναστενάζοντας. Φαινόταν απολύτως δυστυχισμένος. Όπως και να' χει μέχρι αύριο και οι δυο τους θα εππιστρέψουν στα συνιθισμένα, οπότε δεν πειράζει.

"Τα λέμε αύριο."

"Καληνύχτα."

Ο Μοτόχαμα χαιρέτησε με το χέρι του, αλλά φανόταν ακόμα δυσυχισμένος. Μπορεί να του στείλω κανένα μύνημα αργότερα για να χαρεί λιγο.

Μερικά λεπτά αφού χωριστήκαμε, ήμουν ακόμη στο δρόμο. Ένιωθα μια παράξενη ενέργεια να ρέει στο σώμα μου. Είναι σύμπτομα της "νυχτερινής μου υπερδύναμης". Κάτι συνέβαινε στο σώμα μου. Δεν είναι φυσιολογικό φαινόμενο. Η όρασή μου έγινε καλύτερη όπως και οι υπόλοιπες αισθήσεις μου. Ειδικά τα μάτια μου και τα αυτιά μου. Μπορούσα ναα ακούσω συζητήσεις μέσα από σπίτια, και μπορούσα να δω το δρόμο παρ'όλο που ήταν νύχτα. Μπορούσα να σω σημεία χωρίς φως, κάτι απίστευτα παράξενο! Νιώθω τη δύναμή μου να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Δεν είναι απλώς μια υποψία. Το ανατρίχιασμα που νιώθω είναι αληθινό!

Ένιωθα κάποιον να με παρακολουθεί. Κάποιος με κοιτολυσε με παγερό βλέμμα. Η ατμόσφαιρα ήταν μυστηριώδης. Άρχισα να τρέμω, όλο και περισσότερο καθως προχωρούσα. Ένας άντρας. Ένας άντρας με κοστούμι με κοιτάει με άγριο και τρομακτικό βλέμμα. Νιώθω ότι θα παγώσω αν τον κοιτάξω στα μάτια. Αυτό είναι που αποκαλούν δολοφονική μανία; Με κοιτάζει σίγουρα σαν να είμαι εχθρός του. Όχι, ήταν ακόμη πιο επικίνδυνο. Είναι σίγουρα δολοφονική μανία. Περπατάει προς το μέρος μου, πολύ αργά. Με κυνηγάει; Είναι ανώμαλος; Επικίνδυνος; Είμαι σε κίνδυνο; Πρέπει να κινδυνεύω γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να τρέμω. Γιατί να συνατήσω αυτό τον άνθρωπο στο δρόμο για το σπίτι;

"Είναι σπάνια περίπτωση. Να συναντήσω κάποιον σαν εσένα σ' αυτό το μέρος."

"...;"

Τι λέει; Όχι, δεν είναι ασυνήθιστο τρελοί σαν αυτόν να λένε ασυναρτησίες. Είναι όντως επικίνδυνος! Να πάρει! Τι θα κάνω αν βγάλει κανένα μαχαίρι; Δεν ξέρω πολεμικές τέχνες για αυτοάμυνα, ούτε έχω μπλεχτεί ποτέ σε καβγά. Το βρήκα! Το σώμα μου γίνεται πολύ δυνατό τη νύχτα, άρα μπορώ εύκολα να τρέξω για να ξεφύγω. Πισωπάτησα για να έχουμε μια απόσταση. Ο μυστηριώδης άντρας άρχισε να περπατάει με κανονικό ρυθμό προς το μέρος μου.

"Προσπαθείς να το σκάσεις; Ποιος είναι ο αφέντης σου; Πρέπει να είναι πολύ χαμηλόβαθμος ή να έχει περίεργα ενδιαφέροντα για να διαλέξει για περιοχή του αυτό το μέρος. Ποιος είναι ο αφέντης σου, λοιπόν;"

Δεν ξέρω καν τι λες! Γύρισα κι έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Γρήγορα. Η ταχύτητα ήταν απίστευτη. Είναι παράξενο που το λέω, αλλά η ταχύτητά μου τη νύχτα είναι τεράστια. Συνέχισα να τρέχω, κι έφτασα σε άγνωστους δρόμους. Δεν είμαι κουρασμένος. Μπορώ να συνεχίσω. Αν χρειαστεί, θα τρέχω μέχρι να δημιουργηθεί αρκετή απόσταση μεταξύ μας. Μετά από 15 περίπου λεπτά έφτασα σε ένα ανοιχτό μέρος. Ένα πάρκο. Άρχισα να περπατάω. Ακούμπησα στο συντριβάνι για να πάρω μια ανάσα. Κοίταξα το πάρκο στο φως μιας λάμπας. Το μέρος φαινόταν μυστήριο. Το ξέρω αυτό το μέρος. Ναι, είναι το τελευταίο μέρος που πήγα στο ραντεβού μου με τη Γιούμα! Τι σύμπτωση, ή καλύτερα, τι θαύμα! Ήρθα εδώ υποσυνείδητα; Δεν μπορεί...

Ρίγος.

Νιώθω κάτι πίσω μου. Γύρισα αργά και είδα μαύρα φτερά να πέφτουν πάνω μου. Είναι από κοράκι; Οχι, δεν είναι.

"Νόμιζες ότι θα σε άφηνα να ξεφύγεις; Γι'αυτό εσείς οι αδύναμοι είστε μπελάς."

Ο άνθρωπος που εμφανίστηκε μπροστά μου φορούσε κοστούμι και είχε μαύρα φτερά. Είναι ο ύποπτος τύπος που είδα πριν. Ένας άγγελος... Όχι, αυτό είναι απλά ένα παραμύθι, δεν μπορεί. Είναι μεταμφίεση; Φαίνονται πολύ αληθινά. Μήπως είναι; Δεν μπορεί!

"Πες μου το όνομα του αφέντη σου. Είναι κουραστικό να μας ενοχλείτε. Γι' αυτό θα... μήπως είσαι εξορισμένος; Αν δεν έχεις αφέντη εξηγείται η έκφραση του προσώπου σου."

Ο ύποπτος παραμιλούσε. Μην επινοείς τέτοια πράγματα! η κατάσταση είναι σοβαρή, αλλά ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό αυτό που έγινε στο ραντεβού που είδα στο όνειρό μου. Το όνειρο που με σκότωσε η Γιούμα. Ακριβώς μπροστά στο συντριβάνι. Ναι, η Γιούμα που είχε μαύρα φτερά. Και αυτός που στέκεται μπροστά μου έχει μαύρα φτερά. Είναι το σημείο που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα; Γιατί ένα όμορφο κορίτσι μεταμορφώθηκε σε άντρα!; Όχι, αυτό δεν είναι σημαντικό. Σημαντική είναι η κατάσταση που βρίσκομαι. Αν όλα πάνε σύμφωνα με το όνειρό μου το επόμενο πράγμα που θα μου συμβεί είναι...

"Χμμ, δε νιώθω τη παρουσία του αφέντη ή των συντρόφων σου. Δεν βλέπω κανέεναν που προσπαθεί να κρύψει την παρουσία του. Ούτε υπάρχει μαγική τηλεμεταφορά. Απ' ότι φαίνεται είσαι εξορισμένος. Οπότε δεν πειράζει αν σε σκοτώσω."

Μόλις είπε αυτά τα λόγια σήκωσε τα χέρια του. Το χέρι σίγουρα έδειχνε εμένα! Ακούω έναν ήχο. Είναι γνωστός. Κρατάει κάτι που μοιάζει με συγκέντρωση φωτός. Για περίμενε! αυτά τα φανταστικά πράγματα έπρεπε να μείνουν στα όνειρα. Το φώς σχημάτισε κάτι σαν δόρυ. Ένα δόρυ... Ώστε έτσι είναι! Αυτό το πράγμα μου τρύπησε το στομάχι στο όνειρό μου! Θα σκοτωθώ! Αλλά μέχρι να το σκεφτό μου είχε ήδη τρυπήσει το στομάχι. Μετά κάτι βγήκε από το στόμα μου. Γκουχ! Αίμα, και μετά αβάσταχτος πόνος.

Πονάει! Πονάει πολύ! Έπεσα στα γόνατα. Ένιωθα τα σωθικά μου να παίρνουν φωτιά. Ο πόνος απλώθηκε σε όλο μπυ το σώμα. Είναι τόσο δυνατός που δεν τον αντέχω. Προσπάθυσα να βγάλω το σόρυ με το χέρι μου, αλλά μπόλις το ακούμπησα ο πόνος εξαπλώθηκε και εκεί. Είναι ζεστό, καίει. Είχα εγκαύματα στα σημεία που το ακούμπησα.

"Γκκ...αααα..."

Άρχισα να κλαψουρίζω από τον πόνο. Πονάει πολύ! Το χέρι μου κάηκε, άρα πιθανόν να καίγονται και τα όργανά μου χειρότερα από τα χέρια μου. Ώστε έτσι είναι να καίγεται το σώμα σου! Άρχισα να δακρύζω από τον πόνο. Βήματα. Άκουγα βήματα ναέρχονται προς το μέρος μου. Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα τον άντρα να σχηματίζει κι άλλο δόρυ στο χέρι του.

"Πρέπει να πονάει. Το φως είναι δηλητήριο για πλάσματα σαν εσένα. Αν σε χτυπήσει θα πληγωθείς θανάσιμα. Νόμιζα ότι το πρώτο θα σε σκότωνε αν και το έκανα πιο αδύναμο. Είσαι δυνατότερος απ' ότι περίμενα. Τότε θα σε ξαναχτυπήσω. Αυτή τη φορά όμως θα βάλω περισσότερη δύναμη. Είσαι τελειωμένος.

Θέλει να με αποτελειώσει; Θα πεθάνω αν με ξαναχτυπήσει. Ενώ σκεφτόμουν, μου ήρθε στο μυαλό το όνειρό μου. Θυμήθηκα κάτι κόκκινο.

Κάτι κόκκινο που ήταν κοντά μου... Δε θα έρθει να με βοηθήσει. Ήταν όνειρο. Είναι κι αυτό όνειρο, τότε; Αν είναι όνειρο, σώσε με. Ακόμη κι αν είναι όνειρο, δε θέλω να είμαι σ' αυτή την κατάσταση.

Σγουφ.

Νόμιζα ότι άκουσα τον άνεμο, ήταν όμως μια έκρηξη που γινόταν μπροστά μου. Όταν κοίταξα, είδα καπνό στην παλάμη του άντρα. Αίμα έτρεχε από το χέρι του.

"Μην τολμήσεις να τον αγγίξεις.¨"

Μια γυναίκα με προσπέρασε. Έχει κόκκινα μαλλιά,Δεν καταλάβαινα ποια ήταν, ειδικά από την πίσω μεριά της. Ήταν η γυναίκα που είδα στο όνειρό μου. Δεν κατάλαβα ποια ήταν στο όνειρο γιατί δεν είδα το πρόσωπό της. Τώρα όμως είμαι σίγουρος ότι είναι αυτή.

"...Κόκκινα μαλλιά...Πρέπει να ανήκεις στον οίκο των Γκρέμορι..."

Ο άντρας κοιτάζει τη γυναίκα με μάτια γεμάτα μίσος.

"Με λένε Ρίας Γκρέμορι. Πώς είστε κ. Ξεπεσμένε Άγγελε; Αν προσπαθήσεις να πειράξεις αυτό το αγόρι, δε θα συγκρατηθώ."

Ρίας Γκρέμορι. Ναι, είναι μαθήτρια από το σχολείο μου, η όμορφη με τα κόκκινα μαλλιά.

"Χα χα χα...Φαίνεται ότι αυτό το αγόρι είναι δικό σου. Ώστε αυτή είναι η περιοχή σου; Ζητώ συγγνώμη για σήμερα. Αλλά σου συνιστώ να μην τον αφήνεις ελεύθερο. Κάποιος σαν εμένα μπορεί να τον σκοτώσει στη στιγμή."

"Ευχαριστώ για τη συμβουλή. Αυτή η πόλη είναι υπό την προστασία μου, γι' αυτό αν μπλεχτείς στο πόδια μου δε θα σε λυπηθώ."

"Θα πω το ίδιο και σ' εσένα, κληρονόμε του οίκου των Γκρέμορι. Το όνομά μου είναι Ντόνασιτζ. Εύχομαι να μην ξανασυνατηθούμε."

Ο άντρας άπλωσε τα μαύρα φτερά του και άρχισε να αιωρείται. Μετά πέταξε στον ουρανό. Είμαι ασφαλής τώρα... Ένιωσα αναουφισμένος, αλλά τα μάτια μου είχαν θολώσει και ένιωθα ότι θα έχανα τις αισθήσεις μου. Δεν είναι κακό αυτό; Είναι πολύ κακό/

"Ω, θα λιποθυμήσεις; Είναι σίγουρα θανάσιμη η πληγή σου. Δεν γίνεται αλλιώς. Πού είναι το σπίτι σου;"

Ξάπλωνα στο έδαφος, και η συμμαθήτριά μου μου μιλούσε. Δεν άκουγα τι έλεγε. Τότε, έχασα τις αισθήσεις μου.

5ο μέρος

ΞΥΠΝΑ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ...... ΞΥΠΝΑ Η ΘΑ ΣΕ ΚΟΨΩ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ....

Όταν ξύπνησα ήταν πρωί. Τι έγινε; Είχα πάλι εφιάλτες; Πρέπει να ήταν όνειρο. Φαινόταν όμως πολύ αληθινό. Τώρα είμαι στο δωμάτιό μου και κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Με ξύπνησε η ηχογραφημένη φωνή γιαντερε από το ξυπνητήρι μου, οπότε φαίνεται ότι ονειρευόμουν. Αυτή τη φορά δεν ήταν η Γιούμα, αλλά ένας περίεργος τύπος που με κυνηγούσε. Και οι δυο είχαν μαύρα φτερά. Κούνησα το κεφάλι μου. Συγκεντρώσου, εαυτέ. Γιατί συνεχίζω να βλέπω τέτοια όνειρα; Αν θυμάμαι σωστά, πήγα κανονικά στο σχολείο και όλα φαίνονταν φυσιολογικά. Μετά το σχολείο πήγα στο σπίτι του Μάτσουντα και βλέπαμε τσόντες για ώρες μαζί με τον Μοτόχαμα. Μετά, στο δρόμο για το σπίτι μου έπιτέθικε κάποιος που είχε φτερά... Τότε συνειδητοποίησα κάτι ασυνήθιστο. Ήμουν γυμνός. Δε φορούσα καν εσώρουχα. Τι συμβαίνει; Δε θυμάμαι πότε γύρισα στο σπίτι. Χάνω τη μνήμη μου από αυτή την ηλικία; Ούτε συνηθίζω να κοιμάμαι γυμνός.

"Ααααα...."

Ω! Άκουσα μια γλυκιά φωνή. κοίταξα πίσω μου προσεκτικά.

"ΖΖΖΖ...ΖΖΖΖΖΖΖ"

Ένα κορίτσι με κόκκινα μαλλιά κοιμόταν δίπλα μου. Και ήταν γυμνή.... Το λευκό σαν χιόνι δέρμα της έλαμπε. Ήταν τόσο λείο που ήταν κακό για τα μάτια μου.

.....Είναι σίγουρα η αυτή, το είδωλο του σχολείου μας. Τα όμορφα κόκκινα μαλλιάτης απλώνονται στο μαξιλάρι. Ρίας Γκρέμορι...Τι; Ε; Ε; Πρέπει να ηρεμήσω. Ναι, είναι καλό να μετράω μονούς αριθμούς! 2, 3, 5, 7, 11, 13, 17, 19, 23....ΑΑΑΑ! Δεν μπορώ! Δεν μπορώ να ηρεμήσω! Γιατί κοιμάμαι μη τη Ρίας; Τι συνέβη; Όχι, τι έκανα; Έκανα κάτι; Δε θυμάμαι! Δε θυμάμαι τίποτα! Γιατιιιιιιιι! Πρέπει να θυμηθώ τι έκανα! Όχι! Γιατί είμαι σ' αυτή την κατάσταση; Κάναμε σεξ; Ε; Έτσι χάνει ο κόσμος την παρθενιά του; Αδύνατο! Πρέπει να θυμηθώ! Αυτές τι πολύτιμες αναμνήσεις! Τι έκανα; Τι πράγματα μπόρεσα να κάνω; Ζαλίστηκα, αλλά σε μια στιγμή βρέθηκα σε ακόμη πιο δύσκολη θέση.

"Ίσε! Ξύπνα! Είναι ώρα για σχολείο!"

"Αγάπη μου, είναι ακόμα στο δωμάτιό του;"

"Τα παπούτσια του είναι στην είσοδο, που σημαίνει ότι γύρισε στο σπίτι. Έμεινε πολύ αργά στο σπίτι του φίλου του! Και σαν να μην έφτανε αυτό, θα αργήσει για το σχολείο! Είναι ασυγχώρητο!"

Η συζήτηση των γονιών μου στο ισόγειο ακουγόταν μέχρι πάνω. Στη συνέχεια ακούστηκαν βήματα στη σκάλα. Τα βήματα ακούγονταν οργισμένα τρέχοντας με θόρυβο. Έρχεται η μαμά! Για περίμενε! Αν με δει έτσι, η κατάσταση θα χειροτερέψει!

"Περίμενε! Ξύπνησα! Τώρα θα σηκωθώ!"

"Δε σε συγχωρώ! Πρέπει να μιλήσουμε γι' αυτό!"

Η μαμά θύμωσε! Έρχεται! Θα μπει στο δωμάτιό μου! Δεν μπορεί να με δει έτσι!

"Ξημέρωσε;"

Τρίβει τα μάτια της! Ξύπνησε! Ξύπνησε!

Η πόρτα άνοιξε με φόρα την ίδια στιγμή που η Ρίας σηκωνόταν! Τα μάτια μου συνατήθηκαν με της μαμάς. Είναι θυμωμένη! Πολύ θυμωμένη!

"Καλημέρα."

Η Ρίας χαιρετάει τη μαμά μου χαμογελώντας. Τα μάτια της μαμάς μου μετακινήθηκαν από εμένα σ' αυτήν. Τότε το πρόσωπό της πάγωσε. Κοίταξε και πάλι εμένα. Δεν την κοίταξα στα μάτια.

"ΕΤΟΙΜΑΣΟΥ ΓΡΗΓΟΡΑ...!"

Έκανε έναν ήχο σαν μηχανή και έκλεισε την πόρτα αργά.

"Α...α...αγάπη μου!"

"Τι έγινε; Κάνεις σαν να είδες φάντασμα. Τον έπιασες να αυνανίζεταί πρωι πρωί;"

"Σε...σε...σεξ!!! Το έκανε! Με μια ξένη!

"Τι έγινε;"

Με μια ξένη! Ο Ίσε!"

"αγάπη μου; Ηρέμησε! Αγάπη μου!"

Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κλύψω το κεφάλι μου με το χέρι μου. Μπορούσα να φανταστώ τι γινόταν κάτω. Πώς γίνεται αυτό! Φαίνεται ότι θα ακολουθήσει οικογενειακό συμβούλιο... Πώς θα δικαιολογήσω αυτή την κατάσταση;

Σηκώθηκε από το κρεβάτι μου και πήρε τη στολή της που ήταν πάνω στο γραφείο μου. Γυμνή. Το γυμνό σώμα ενός όμορφου κοριτσιού. Μπορούσα να δω πολλά πράγματα... Λεπτούς γοφούς, μακριά άσπρα πόδια και τεράστια βυζιά. Μπορούσα να σω τις ρόγες της ολοκάθαρα! Γιατί δεν κρύβει τίποτα; Γιατί; Αν είχα τον ανιχνευτή ΣΜΓ του Μοτόχαμα θα μπορούσα να πάρω τις ακριβείς μετρήσεις της. Μετανιώνω το γεγονός ότι δεν έχω αυτή την ικανότητα! Ξέρω, όμως, ένα πράγμα. Έχω δει πολλές γυμνές γυναίκες σε περιοδικά και βίντεο, αλλά καμία δεν ήταν ομορφότερη από τη Ριας. Πώς να το πω; Τέχνη; Ένα σώμα με τέλειο σχήμα και καμπύλες. Μοιάζει με τα γυμνά αγάλματα στα μουσεία. Τέλειο. Το μόνο που μπορούσα να πω ήταν ότι η ομορφιά της παρέμενε εκπληκτική ακόμα και αφού βγάλει τα ρούχα της.

"Συμμαθήτρια!"

"Τι είναι;"

"Μπορώ να δω το στήθος σου και τα πάντα!"

Είπα ενώ κοιτούσα προς την αντίθετη κατεύθηνση. Ήθελα να δω, αλλά άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Έπρεπε να το αντέξω.

"Αν μπορείς να κοιτάξεις αν θέλεις."

Είπε ενώ φορούσε τη στολή της και χαμογέλασε. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν αυτές οι λέξεις! Ένα σοκ διαπέρασε το σώμα μου. Τα μάτια μου δάκρυζαν. Φράσεις που δε μαθαίνεις στο σχολείο. Αυτή η φράση με συγκίνησε.

"Είναι το στομάχι σου εντάξει;"

Με ρωτάει για το στομάχι μου. Το στομάχι μου; Το έπιασα ενώ την έβλεπα να ντύνεται.

"Μαχαιρώθηκες εχτές."

Αυτή η πρόταση με ξύπνησε. Σωστά... Ένας άντρας με φτερά με μαχαίρωσε εχτές στο πάρκο. Με διαπέρασε μα ένα σόρυ φτιαγμένο από σωματίδια φωτός. Δεν υπήρχε όμως κανένα σημάδι στο στομάχι μου. Είμαι σίγουρος ότι υπήρχε τρύπα... Αυτή η πληγή δε θα μπορούσε να κλείσει σε μια νύχτα. Αιμορραγούσε ακατάπαυστα. Δεν ήταν όνειρο; Πρέπει να ήταν.

"Αυτό που έγινε εχτές δεν ήταν όνειρο."

Μου είπε σαν να μπορούσε να διαβάσει τη σκέψη μου.

"Είμαι σίγουρος ότι είχα πληγωθεί..."

"Θεράπευσα τη πληγή σου. Η κατάστασή σου ήταν κρίσιμη. αλλά χάρη στο δυνατό σου σώμα, θεραπεύτηκες σε μια νύχτα. Αγκαλιαζόμασταν γυμνοί και σου έδωσα λίγη από τη μαγική μου δύναμη γιατί ήσουν πολύ αδύναμος. Το κατάδερα γιατί ανήκουμε στην ίδια φυλή."

Τι είπε; Αγκαλιαζόμασταν γυμνοί;............. Αυτό σημαίνει...!

"Μην ανησυχείς, είμαι ακόμα παρθένα."

Λέει πάλι σαν να διαβάζει τη σκέψη μου. Έτσι είναι. Για κάποιο λόγο νιώθω ανακουφισμένος. Ή μήπως έτσι πρέπει να νιώθω;

"Μη στραβομουτσουνιάζεις. Ο κόσμος είναι γεμάτος πράγματα που δεν ξέρεις."

Με πλησίασε φορώντας τα εσώρουχά της. Τα λεπτά σης δάχτυλα χάιδεψαν το μάγουλό μου. Το πρόσωπό μου κοκκίνησε. Δεν γίνεται αλλιώς όταν έχω απέναντί μου ένα τόσο όμορφο κορίτσι.

"Λέγομαι Ρίας Γκρέμορι. Και είμαι δαίμονας."

Δαίμονας; Είναι αστείο; Ή λέει την αλήθεια;

"Είμαι ο αφέντης σου. Χαίρω πολύ Χιόντο Ίσε. Μπορώ να σε λέω Ίσε;"

Δεν είμαι σίγουρος, αλλά το χαμόγελό της φαίνεται αληθινό.

Πίσω στο Ζωή 0

Επιστροφή στην Κύρια σελίδα

Μπροστά στο Ζωή 2