Sword Art Online:Volume 1 Hoofdstuk 13
Hoofdstuk 13[edit]
De onlangs geopende woonruimte op de 75 ste was een stad die doet denken aan het oude Rome. Volgends de kaart was de naam «Collinia». De hele stad was al gevuld met activiteit, dankzij de grote aantallen strijders en handelaars die zich settelden, maar ook anderen die geen deel namen aan het clearen van het spel, maar gekomen waren om te horen en zien. En om een top te maken was er vandaag een speciale gebeurtenis, waardoor de gasten de teleport poort uit stormden sinds vanmorgen.
De stad was grotendeels opgebouwd uit vierkante bakstenen van witte kalksteen. Een gebouw viel op met zijn tempelachtige gebouwen en brede waterwegen, dat gebouw was het reusachtige Colosseum. Die rees tegenover de poort van het plein. Het was perfect voor het duel tussen Heathcliff en mij. Maar…
“Vuurspuwende popcorn voor tien col per tas! Tien col!”
“Koud zwart bier te koop!”
Talrijke handelaren verkochten hun goederen voor de ingang van het Colosseum, •ze riepen naar de lange rij van toeschouwers om hun vreemd uitziende hapjes te verkopen.
“…Dit, wat is dit…?”
Geschokt door het zicht wat zich voor mij afspeelde, kon ik alleen maar aan Asuna vragen, die langs mij stond.
“I-Ik heb geen idee…” “Is dat geen KoB lid die tickets verkoopt!? Hoe is het in godsnaam zo een groot evenement geworden”
“I-Ik heb geen idee…” “Is dit Heathcliff zijn echte doel?”
“Nee, ik denk dat het hoofd van financiën, Daizen-san, hierachter zit. Een kans als deze zou hij nooit missen.”
Toen Asuna lachte, liet ik mijn schouders zakken en voelde me machteloos.
“…Laten we rennen Asuna. We kunnen in een klein dorpje gaan wonen op de 20ste verdieping en velden ploegen”
“Ik heb er niks op tegen, maar…”
Toen zei Asuna plagend:
“Als je nu rent maar je een slechte naam voor jezelf.”
“Verdomme.”
“Wel, het is je eigen fout, of niet? Ah… Daizen-san.”
Toen ik mijn hoofd tilde, zag ik een dikke man naar ons toe waggelen, hij was zo breed dat het moeilijk was een andere persoon te vinden die minder geschikt was om het rood-witte uniform van de KoB te dragen.
Met een brede lach over zijn gezicht, begon hij tegen ons te praten: Dankzij Kirito-san maken we veel geld! Als je het een keer per maand zou doen zouden we heel dankbaar zijn.
“Nee heh!!”
“Kom, kom. De wachtkamer is deze kant op, hierheen alstublieft.”
Ik liet me aan mijn lot over en volgde hem. Het kon me niets meer schelen wat er ging gebeuren.
De wachtkamer was een kleine plaats die de arena confronteerde. Nadat Daizen me had geëscorteerd naar de ingang, zei hij iets over het aanpassen van de weddenschapsprijzen en verdween hij. Ik had niet eens de energie om het te vervloeken. Vanuit de wachtkamer, hoorde ik talloze onduidelijke cheers buiten. Het leek erop dat de plaatsen al waren gevuld.
Toen enkel wij tweeën over bleven, greep Asuna mijn palm met haar beide handen en sprak met een ernstige uitdrukking.
“…. Ook al is het een first strike match, is het gevaarlijk als je direct geraakt word door een sterke kritieke slag. Vooral omdat veel van de leiders zijn aanvallen niet bekent zijn, je moet je overgeven zodra je voelt dat er iets mis is, begrepen? Ik zal je nooit vergeven als je zoiets flikt als de vorige keer.!
“Je moet je meer zorgen maken over Heathcliff..”
Ik glimlachte en tikte Asuna op beide schouders.
Toen een aankondiging het begin van het duel verklaarde, gaf de menigte een donderend geraas. Ik trok de twee zwaarden een beetje op mijn rug, en liet ze terug glijden in hun scheden met een *clang*. Daarna begon ik te lopen in de richting van de vierkante verlicht hoepel op het veld.
De staan plaatsen die het amfitheater omringde was volledig vol met mensen. Mij gok was dat er minstens duizend toeschouwers waren. Ik kon zien dat Klein en Agil op de voorste rijen gevaarlijke dingen schreeuwde zoals “Snijd hem” en “Dood hem”.
Ik wandelde naar het centrum van de ring voordat ik stopte. Toen een diep rode silhouet vanuit de andere wachtkamer verscheen werd het geschreeuw nog intenser.
In tegenstelling tot de normale ridders van het bloed uniform, dat rood op wit was, droeg Heathcliff een rode overjas die het tegenovergestelde was. Maar hij was net als mij en droeg geen pantser, maar hield hij wel een groot puur-wit kruis-gevormd schild in zijn linker hand, dat onmiddellijk mijn aandacht trok. Zijn zwaard zat in zijn schil, aangezien ik het kruis-gevormde grip uit de top zag steken.
Heathcliff liep nonchalant tot hij vlak voor mij stond. Hij keek naar de menigte en sprak toen met een bittere glimlach.
“Ik moet me verontschuldigen, Kirito-kun. Ik had echt geen idee dat dit ging gebeuren.”
“Ik ga mijn deel van het geld vragen.”
“Nee, na dit gevecht ben jij een deel van onze gilde. Ik zet dit duel op als een missie van de gilde.”
Heathcliff wiste vervolgens zijn glimlach en zijn koperen gekleurde ogen begonnen een overweldigende energie af te geven. Geïntimideerd, nam ik onbewust een halve stap terug. In werkelijkheid lagen we waarschijnlijk ver van elkaar, met uitsluitend digitale gegevens die tussen ons werden doorgegeven. Maar ik voelde nog steeds iets dat alleen doden met intentie kon worden genoemd.
Mijn gedachten gingen naar hun strijd toestand en mijn ogen ontvingen de volle lading van Heathcliff’s blik. Het luide gejuich klonk alsof het ver weg trok. Voordat ik het besefte, waren mijn zintuigen al versnelt, en het voelde aan alsof de kleuren van de omgeving veranderd waren.
Heathcliff wende zijn blik en wandelde naar een plaats ongeveer tien meter van mij af. Toen hief hij zijn rechter hand en manipuleerde hij een menu-scherm dat was verschenen zonder naar te kijken. Een bericht verscheen voor mij. Ik stemde en had de modus op first stike gezet.
De aftelling was begonnen. Ik kon het geroep rond me amper horen.
Mijn bloed begon sneller te pompen. Ik liet de laatste aarzeling uit mijn gedachten verwijderen en liet mijn verlangen om te vechten los. Toen trok ik mijn twee zwaarden op het zelfde moment van op mijn rug. Mijn tegenstander was niet iemand waar ik tegen kon winnen tenzij ik alles op alles gaf van het begin.
Heathcliff trok zijn dunne, lang zwaard van zijn schild, en hield het resoluut in gevechtshouding.
Hij stond met zijn schild naar me toe en de rechterkant van zijn lichaam uit mijn buurt. Ik voelde geen geforceerde kracht in zijn houding. Ik realiseerde me dat zijn acties voorspellen me alleen maar verder zouden verwarren, en besloot gewoon om rekening te houden om onmiddellijk met mijn volle kracht aan te vallen.
Ook al keken we beiden niet naar het scherm, stampten we van de grond af zodra het «Duel» bericht verscheen.
Ik verlaagde mijn houding zodra ik rende; mijn lichaam schraapte bijna over de vloer toen ik erover gleed.
Ik draaide mijn lichaam vlak voordat ik Heathcliff bereikte en zwaaide het zwaard in mijn rechterhand omhoog naar links. Het werd geblokkeerd door het kruisvormige schild en stuurde een uitbarsting van vonken. Maar mijn aanval was een onderdeel van een twee hit combo. Nul punt een seconde na de eerste aanval gleed mijn linker zwaard achter het schild. Het was een dual blades dash-type vaardigheid «Double Circular». De aanval van links werd gedeflecteerd door het lange zwaard, haar ronde lichteffect stopte halverwege. Hoewel het teleurstellend was, was deze zet het signaal van het begin van de strijd. Met behulp van de kracht van de zwaard vaardigheid, verbrede ik de afstand tussen ons en rende toen terug naar mijn tegenstander.
Dit keer, counterde Heathcliff mij met zijn schild. Zijn rechterarm was verborgen achter zijn groot kruis-gevormd zwaard, waardoor het moeilijk te zien was.
“Che!”
Ik rende naar rechts in een poging zijn aanval te ontwijken. Ik dacht dat als ik aan Heathcliff’s schild kant bleef ik genoeg tijd zou hebben voor te reageren op zijn aanvallen, zelfs als ik het traject niet kon zien.
Maar toen tilde Heathcliff het schild horizontaal op.
“Haa!”
Het deze lage schreeuw, voerde hij een piercing aanval uit met zijn schild. Het kwam op mij af met een spoor van puur wit licht.
"Ahh!!" Ik slaagde er net in om de aanval af te slaan door mijn twee zwaarden te kruisen. De krachtige impact rammelde mijn hele lichaam en stuurde me verscheidende meters vliegen. Ik groef mijn rechter zwaard in de grond om mezelf te stoppen en draaide me vervolgens in de lucht om voor de landing.
Het was onverwacht, maar het bleek dat het schild ook als wapen kon worden gebruikt. Het was in zekere zin vergelijkbaar met dual blades. Ik had aanvankelijk gedacht dat mijn overweldigende aanval snelheid me zou toestaan om te winnen in een first strike duel, maar het leek erop dat ik verkeert zat. Heathcliff rende op me af, sloot de afstand en gunde me niet te tijd om me te herstellen. Het zwaard met de kruisvormige hilt in zijn rechterhand boorde op me af met een snelheid die kon concurreren met Asuna <<De flits>>.
Toen de tegenstander zijn combo-aanval startte, kon ik alleen gebruik maken van mijn beide zwaarden te verdedigen. Voordat het duel begon, had Asuna zoveel uitgelegd als ze kon over «Heilige Zwaard», maar het leek erop dat het gewoon niet genoeg was. Daarom kon ik alleen vertrouwen op split-second beslissingen om de inkomende klappen te blokkeren.
Na het gebruik van mijn linker zwaard om de laatste opwaartse aanval van zijn acht-vormige combo te pareren, heb ik meteen geprobeerd een one-hit zwaard vaardigheid, «Vorpal Strike», met mijn rechterhand uit te voeren.
"Hya...aaa!!"
Met een metalen geluid als een straalmotor, liet de zwaard vaardigheid een rood pad van licht achter voordat hij het centrum van het schild raakte. Het voelde alsof ik een stenen muur raakte , maar mijn handen gingen door om de aanval te beëindigen.
*Claang!!*
Het geluid van de impact klonk, en deze keer werd Heathcliff teruggedrongen. Ik kon het schild niet helemaal doorboren, maar ik had het gevoel van het «doorgedrongen» van zijn verdediging. Heathcliff's HP was iets verlaagd, maar niet genoeg om de strijd te beslissen.
Heathcliff landde behendig en verbreedde de afstand tussen ons.
“Indrukwekkende reactie tijd.”
“Meer als, je verdediging is te perfect.”
Ik rende terwijl ik dit zei. Heathcliff tilde zijn zwaard en kwam dichter naar mij.
We begonnen klappen uit te delen met een verblindende snelheid. Mijn zwaard werd geblokkeerd door zijn zwaard, zijn zwaard werd gedeflecteerd door de mijne. Verschillende licht sporen van verschillende kleuren verschenen en verdwenen voortdurend om ons heen, terwijl de klanken van onze botsende wapens de arena vloer schudde. Een kleine klap maakte het elke keer om een tijdje door, en onze HP daalde beetje bij beetje. Zelfs als beide spelers er niet in slaagde een rake klap te krijgen, zou iemand winnen van het moment dat de tegenstander daalde tot 50% of minder HP.
Maar het kon me niet meer schelen. Ik voelde me versnellen in opwinding, want dit was de eerste keer dat ik geconfronteerd was met zo'n sterke tegenstander sinds we gevangen zijn in SAO. Elke keer waren mijn zintuigen aangescherpt, de snelheid van mijn aanvallen steeg met een andere inkeping.
“Ik heb mijn limiet nog niet bereikt. Ik kan nog sneller gaan. Volg me als je kan, Heathcliff!!!”
Toen ik alle kracht tot mijn beschikking had vrijgelaten, verdronk ik mezelf in de woeste vreugde van mijn slingerende zwaard. Ik was waarschijnlijk aan het lachen. Terwijl de uitwisseling van zwaard klappen geïntensiveerd, bleef HP aan beide zijden afnemen totdat ze bijna het 50% gebied waren.
Op dat moment toonde het stenen gezicht van Heathcliff's eindelijk een flits van emotie.
Wat was het? Nervositeit? Ik voelde de snelheid van zijn slagen een beetje verminderen.
"Haaaa!"
Op dat moment, Liet ik alle verdediging in de steek en lanceerde een aanval met mijn beide zwaarden: «Starburst Stream». Mijn zwaarden haastte zich in de richting van Heathcliff, zoals de brandende vlammen van een protuberans.
"Argh...!!" Heathcliff hief zijn kruisvormige schild op om te bewaken. Maar ik negeerde het en bleef hakken op hem van rechts, links, omhoog en omlaag. Ondertussen zijn antwoorden werd nog langzamer.
“-Ik kan erdoor breken!!”
Ik was zeker dat de laatste aanval zijn verdediging zou doorbreken. Met zijn schild te ver naar rechts, kwam mijn aanval van links aan, het maakte een traject van licht. Zolang deze klap landt, komt zijn HP zeker onder 50 percent, en ik zou het duel winnen-
Op dat moment, schudde mijn hele wereld.
"—!?" Hoe moet ik het omschrijven? Het was alsof tijd mij ontnomen was.
Voor enkele tienden van een seconde, alles om me heen leek te bevriezen; alles behalve Heathcliff. Het schild dat op de juiste positie had moeten zijn was plotseling aan de linkerkant, alsof ik keek naar een stop-motion video en blokkeerde mijn zwaard.
"Wha—!?"
Ik was voor een fataal moment stomverbaasd na de sterke aanval werd geblokkeerd. Er was geen manier dat Heathcliff zou die kans zou hebben verloren.
Het lange zwaard in zijn rechterhand startte met een one-hit vaardigheid, die naar mij kwam met een afschuwelijke nauwkeurigheid die zeker de wedstrijd zou beslissen. Ik viel in een lelijke hoop. Ik kon de paarse systeem boodschap, die bekend gemaakt dat het duel was afgelopen, met de hoek van mijn oog.
Mijn gevecht staat was verdwenen. Ik lag gewoon daar, mijn geest leeg, zelfs de juichende menigte werden opnieuw geregistreerd in mijn hoofd.
"Kirito-kun!!" Asuna rende naar me toe en schudde mijn zintuigen terug.
“Ah…Ja… ik ben in orde.”
Asuna keek bezorgt naar mijn blanco blik.
“Ik heb verloren?”
Ik kon nog steeds niet geloven de snelheid wat Heathcliff's tijdens die laatste momenten waren langs de grenzen van een speler-voorbij gegaan, voorbij de grenzen van een mens. Ik zag zelfs de polygons die zijn avatar te voor een moment vervormde als gevolg van het onmogelijke snelheid.
Terwijl ik daar op de grond zat, hief ik mijn hoofd en keek naar Heathcliff's gezicht.
Maar de uitdrukking van de winnaar was boos om wat voor reden. De rode paladin keek ons aan met zijn metalen ogen, draaide zich toen woordeloos om en liep naar zijn wachtkamer te midden van de donderende gejuich.
| Terug naar Hoofdstuk 12 | Naar Overzicht | Verder naar Hoofdstuk 14 |
