Sword Art Online:Volume 1 Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 12

“...-kun! Kirito-kun!!” Asuna’s stem, dat toch bijna als schreeuwen leek, dwong me wakker. Toen ik rechtop ging zitten voelde ik een stekende pijn in mijn hoofd en waardoor mijn blik vervormde.

“Owww...” Ik keek rond en zag dat we nog steeds in de baas kamer waren. Blauwe licht fragmenten zweefde nog steeds door de kamer. Blijkbaar had ik maar een paar seconden het bewustzijn verloren.

Asuna knielde op de grond, haar gezicht recht voor mijn ogen. Haar wenkbrauwen verstrengt, en ze beet op haar lip. Het leek erop dat ze zou gaan huilen.

“Jij idioot…! Waarom!?”

Riep ze en sprong in mijn armen, ze omhelsde me. Het was zo een shock dat ik mijn pijn een moment vergat. Ik kon alleen verrast met mijn ogen knipperen.

“… Niet zo hard omhelzen, Dadelijk verdwijnt mijn HP nog.” Zei ik in een grappige toon, maar Asuna reageerde met een Boze uitdrukking. Ze duwde een klein flesje in mijn mond. De vloeistof van hoge klasse stroomde mijn mond in, het smaakte naar een combinatie van citroensap en groene thee. Het moet mijn HP volledig genezen binnen vijf minuten, maar mijn vermoeidheid ging nog een tijdje duren.

Asuna controleerde dat ik alles had opgedronken. toen haar gezicht zich rood begon te lopen legde ze haar voorhoofd op mijn schouder om het te verbergen.

Ik hief mijn hoofd op bij het geluid van voetstappen en zag klein aankomen. Hij keek een beetje verontschuldigend voor ons te storen, maar begon toch te spreken.

“We zijn klaar met het genezen van alle leden van het leger, maar Cobert en twee van zijn mannen waren al gestorven…”

“Ja, dit was de eerste keer sinds de 67^de verdieping dat iemand tijdens een baas gevecht is gestorven…”

“Dat was niet eens een gevecht, die idioot Cobert… Je ka niets meer doen als je dood bent:”

Spuwde klein uit. Hij haalde diep adem, schudde zijn hoofd, en vroeg me in een poging de stemming te veranderen.

“Maar terug naar het onderwerp, wat was dat daarnet?”

“…Moet ik het echt aan je uitleggen?”

“Natuurlijk, ik heb nog nooit zoiets gezien!”

Ik had ineens door dat buiten Asuna, iedereen in de kamer naar mij was aan het kijken, aan het wachten op mijn antwoord. “Het is een extra vaardigheid «Dual Blades».” Uitdrukkingen van verbazing steeg over de hele partij van klein en het leger.

Alle wapenvaardigheden moesten in een bepaalde volgorde worden geleerd, afhankelijk van hun type. Neem zwaarden als voorbeeld, je most eenhandig recht zwaard heel wat trainen voordat «Rapier» en «tweehandig zwaard» op de lijst verschenen. Natuurlijk had klein interesse, en spoorde mij aan de rest te vertellen. “De voorwaarden waaraan je moet voldoen zijn?

“Ik zou het aan iedereen hebben verteld als ik het wist.”

Terwijl ik mijn hoofd schudde, zuchtte klein en mompelde: “Je hebt gelijk…” Wapens vaardigheden die geen duidelijke voorwaarden hadden voor het ontgrendelen heten extra vaardigheden. Ze werden soms ontgrendeld door willekeurige omstandigheden. Een voorbeeld zou Kleins «Katana» zijn. Maar «Katana» was niet zo zeldzaam, en verscheen vaak zo lang als je gebogen zwaarden bleef trainen. De meeste van de tien-plus extra vaardigheden die tot nu toe gevonden waren, inclusief «Katana» had tenminste tien mensen die het konden gebruiken. De enige uitzondering waren mijn «Dual Blades» en een andere persoon zijn extra vaardigheid.

Deze twee waren waarschijnlijk gelimiteerd tot een persoon, dus konden ze «Unique Skill» worden genoemd. Ik had met bestaan van mijn «Unique Skill» verborgen tot nu toe. Maar vanaf vandaag zou het nieuws dat een tweede persoon met een «Unique Skill» was gevonden was door de hele wereld verspreid worden. Ik kon het niet langer verbergen nadat ik het had gebruikt waar zoveel mensen bij waren.

“Ik ben teleurgesteld Kirito. Je hebt mij niet eens gezegd dat je zo een gave vaardigheid had.”

“Ik zou je de vereisten voor het te ontgrendelen hebben gezegd. Maar ik kom er zelf niet achter hoe het gebeurt is. ”

Ik beantwoorde schouderophalend Kleins klacht.

Er was geen leugen in wat ik net had gezegd. Ongeveer een jaar geleden, openende ik mijn vaardigheden scherm en vond ik de naam «Dual Blades» erin. Ik had echt geen idee waardoor het was ontgrendelde. Sindsdien, trainde ik het alleen als er niemand in de buurt was. Zelfs nadat ik het bijna had bemeesterd had ik het amper gebruikt tegen monsters, tenzij het een noodgeval was. Afgezien van het te gebruiken in tijden van crisis om mezelf te beschermen, vind het gewoon niet leuk dit soort vaardigheden te gebruiken, als gevolg van de aandacht dat het trekt. Ik dacht dat het beter zou zijn als een andere dual blades gebruiker zou verschijnen—

Ik krabde heb gebied rond mijn oor en mompelde.

“…Als het zou uitkomen dat ik een zeldzame vaardigheid had, zouden niet alleen mensen me lastigvallen voor informatie maar het zou ook een ander soort probleem kunnen aantrekken:…”

Klein knikte.

“Online gamers zijn snel jaloers. Ik niet want ik ben een vrij goed van begrip, maar er zijn genoeg jaloerse mensen. Niet te vergeten…”

Klein stopte met praten en keek naar Asuna, die mij nog steeds stevig omhelsde, en glimlachte zinvol.

“”…Wel, zie het lijden maar als een andere manier van jezelf te trainen jonge Kirito”

“Dus, voor jouw is het iemand anders zijn probleem…?”

Klein boog voorover en sloeg me op de schouder, draaide zich toen om en liep naar de overlevenden van «het leger».

“Denken dat jullie zelf terug kunnen naar het HQ?”

Een van hen knikte op klein zijn vraag, hij leek een tiener.

“Oke, vertel je superieuren wat er gebeurt, is vandaag en dat ze niet weer zo een stomme dingen doen.”

“Ja. … En, err… Bedankt.”

“Bedank hem maar.”

Klein wees mijn kant op met zijn duim. De spelers van het leger stonden trillend op, draaide naar mij en Asuna toe, wat nog steeds op de vloer zaten, en bogen diep voordat ze de kamer uitgingen. Eens ze bij de doorgang kwamen gebruikten ze hun Crystals om de een na de ander weg te teleporteren.

Nadat het blauwe ligt vervaagde zette klein zijn handen op zijn heup en begon te praten.

“Wel, eens kijken… wij gaan door naar de 75^ste verdieping en de poort daar openen. wat doe jij? Jij bent de man van de dag, wil jij de eer hebben?”

“Nee, dat laat ik aan jouw over, ik ben kapot”

“In dat geval… wees voorzichtig op de terugweg.”

Klein knikte en gaf het signaal aan zijn teamgenoten. De zes liepen naar de grote deur in de hoek van de kamer, erachter zouden de trappen zijn naar de volgende verdieping. De katana gebruiker stopte voor de deur en draaide zich om.

“hey…Kirito. Weet je toen je erin sprong om de leden van het leger te redden…”

“Wat is ermee?”

“Ik was… wel, heel blij. Dat is alles wat ik wil zeggen. Ik zie je later nog eens.”

Ik weet niet wat hij probeerde te zeggen. Terwijl ik mijn hoofd boog, gaf klein me een duim omhoog, openende de deur en verdween er door met zijn team.

Alleen ik en Asuna bleven over in de grote baas kamer. De blauwe vlammen die op de grond branden waren een tijd geleden al gedoofd, en de duistere atmosfeer die ooit de kamer vulde was zonder spoor verdwenen. Het zachte licht dat de doorgang vulde kwam nu ook door in de kamer. Geen teken van gevecht bleef over.

Ik zei iets tegen Asuna die haar hoofd nog steeds tegen mijn schouder hield.

“hey… Asuna…”

“… Ik was zo bang… Ik zou niet weten wat doen… als je gestorven was.”

Haar trillende stem was zakker dan ik ooit gehoord had.

“Waar heb je het over? Jij was de eerste die erop in vloog.”

Zei ik zachtjes toen ik mijn handen op Asuna’s schouder plaatste. Een overtreding van manieren zou komen als ik haar schaamteloos greep, maar dit was niet echt een situatie waar ik me zorgen over zou moeten maken.

Ik trok haar naar me toen, mijn oren miste bijna haar zachte stem.

“Ik neem een korte pauze van de gilde.”

“P-Pauze? … Waarom?” “Ik had toch gezegd dat ik een tijdje een partij met je ging vormen… ben je het vergeten?” Toen ik dat hoorde…

Ergens diep in mijn hart, een gevoel allen kan worden omschreven als een sterk verlangen, dat het mij zelfs verbaasde.

Ik —Solo speller Kirito— was een persoon die elke andere speler had achtergelaten om mezelf in leven te houden in deze wereld. Ik, de lafaard die zijn rug toe keerde naar zijn enige vriend twee jaar geleden weg liep, op de dag dat alles begon.

Een persoon als ik, die geen recht had om voor iets als een kameraad te wensen— laat staan meer als dat.

Ik had dit al gerealiseerd op een pijnlijke en onvergetelijke manier. Ik had gezworen om nooit opnieuw te verlangen naar de zorg voor anderen.

Maar—

Mijn linker hand, wat stijf was geworden kon Asuna haar schouder niet loslaten. Ik kon mezelf niet lostrekken van de warmte van dit virtuele lichaam. Ik begroef dit zwaar tegenstrijdig conflict in mij met een onverklaarbare emotie, en gaf daarna een kort antwoord.

“…Oké.”

Nadat ze mijn antwoord hoorde, knikte Asuna haar hoofd lichtjes op mij schouder.

De volgende dag.

Ik was me aan het verbergen op de tweede verdieping van Agil’s winkel sinds vanmorgen. It zat in een schommelstoel met mijn benen gekruist en was een vreemd smakende thee aan het drinken, ik dacht wat het een defect product was. Ik was ook in een nogal slechte bui.

Heel Algade— Nee, waarschijnlijk heel Aincrad was aan het praten over de gebeurtenissen van gisteren.

Verdiepingen clearen, wat betekende dat een nieuwe stad open ging, was altijd genoeg om een grote hoeveelheid roddels voor te beginnen. Maar deze keer, waren er diverse andere geruchten in gemengd, zoals de demon die een heel bataljon strijders van het leger had weggevaagd en de twin-blade zwaardvechter die de demon met vijftig klappen heeft gedood… Er moet een limiet zijn op hoeveel ze dingen kunnen overdrijven.

Op een of andere manier waren ze erachter gekomen waar ik woonde. Als resustaal kwamen informaten en zwaardvechters rond mijn huis staan sinds de vroege ochtend. Ik had uiteindelijk de moeite moeten pakken om een teleport Crystal te gebruiken om te ontsnappen.

“Ik ga verhuizen… naar een super-landelijke vloer, tot op een zeker drop waar ze me nooit zullen vinden…”

Terwijl ik mijn eindeloze klachten mompelde, kwam Agil naar mij toe met een lach.

“Hey, doe niet zo. Het is goed om voor een keer in je leven beroemd te worden. Waarom geef je geen presentatie? Ik zorg wel voor de kaartjes en locatie…”

“Onmogelijk!”

Schreeuwde ok en gooide de beker in mijn rechterhand, met als doel een gebied ongeveer vijftig centimeter aan de rechterkant van Agil’s hoofd. Maar ik maakte uit gewoonte de beweging die mijn gooi vaardigheid activeerde en smeet de beker naar de muur met hoge snelheid. De beker liet een spoor van licht na voordat het insloeg op de muur met een hard geluid. Gelukkig was de kamer een onverwoestbaar object, zodat er niets gebeurt aan het uiterlijk buiten dat de «Immortal Object» systeem tag even tevoorschijn komt. Als ik het meubilair raakte, dan zou het zijn vernietigt.

“Ah, probeer je me te vermoorden!”

Op de overdreven schreeuw van de winkelier, stak ik mijn rechterhand omboog als teken van verontschuldiging en leunde nog een keer achterover tegen de rug van de stoel.

Agil onderzocht momenteel de schat die ik gisteren had verdiend in het gevecht. Om de zoveel tijd zou hij een vreemd geluid maken, die hoogst waarschijnlijk betekende dat er een aantal mooie waardevolle goederen tussen zaten.

Ik was van plan om het geld dat ik verdiend had met de verkoop van de buit gelijkwaardig te verdelen met Asuna, maar het was al verder dan de beloofde ontmoetingstijd en ze was er nog steeds niet. Ik had haar al een bericht verzonden, dus ze moest weten waar ik was.

We scheidden gisteren in de hoofdstraat van de 74^ste verdieping. Ze zei dat ze een aanvraag zou doen voor een pauze te nemen van de KOB en ging naar het HQ in Grandum op de 55^ste verdieping. Ik vroeg haar of ik mee moest gaan, gezien de problemen met Kuradeel en alles. Maar ze zei dat het prima was met een glimlach op haar gezicht, dus verliet ik de gedachte.

Het was al twee uur na de beloofde tijd. Als zo zo laat was, betekende dat dat er iets gebeurt was? Had ik met haar mee moeten gaan? Ik dronk de tas thee in een keer leeg om mijn zenuwen te kalmeren.

Net toen ik de thee pot voor mij leeg had, en Agil klaar was met zijn onderzoek van mijn items, hoorde ik het geluid van voetstappen die de trap op renden. Toen, vloog de deur snel open. “Hey Asuna…”

ik had bijna “je bent laat” gezegd maar stopte mezelf. Asuna was in haar uniform zoals normaal, maar haar gezicht was bleek en zorg scheen door haar ogen. Ze hield beide handen voor haar borst, beet twee of drie keer op haar lip, en zei toen:

“Wat moeten we doen…Kirito-kun…”

De dwong een stem uit die op tranen stond.

“Iets… ergs is gebeurt…”

Na het drinken van nieuw gekookte thee, was het leven erin gelaagd om terug te keren naar haar gezicht van Asuna, en begon ze aarzelend uit te leggen. Agil was terug naar beneden gegaan toen hij de atmosfeer op merkte.

“Gisteren nadat ik terug was gegaan naar het HQ in Grandum, heb ik alles gerapporteerd dat gebeurt, was aan de gilde leider. Toen zei ik dat ik een pauze wou nemen van de gilde en was toen naar huis gegaan… ik dacht dat ik toestemming zou krijgen onder de normale ochtend vergadering…”

Asuna, die tegenover mij zat, sloeg haar ogen neer en pakte haar theekop stevig vast voordat ze verder ging.

“De leider… zei dat ik een korte pauze kon nemen van de gilde. Maar er was een voorwaarde…Hij zie dat… hij een gevecht wou… met Kirito-kun…”

“Wat…?”

Ik kon even niet begrijpen wat ze bedoelde. Gevecht…? Bedoelde hij een duel? Wat had een duel te maken met heet feit dat Asuna een pauze wilde?

Toen ik deze vragen stelde.

“Ik weet het ook niet…”

Asuna schudde haar hoofd terwijl ze naar de grond keek.

“Ik probeerde hem te overtuigen dat het geen zin had maar… Hij wou niet naar me luisteren…”

“Maar… dit is problematisch. Voor die gast om ze een voorwaarde te stellen.”

Mompelde ik toen het beeld van de gilde leider door mijn hoofd flitste.

“Weet ik. De leider laat ons normaal gerust zelfs als we onze strategie aan het plannen zijn voor verdiepingen te clearen, laat staan de normale gilde activiteiten. Maar ik heb geen idee waarom hij deze keer…”

Hoewel de KoB leider een overweldigend charisma had, die niet alleen de bewondering had van de gilde leden, maar ook het grootste deel van de frontlinie mensen, gaf hij nooit instructies of orders. Ik heb naast hem gevochten tijdens een paar baas gevechten en had grote bewondering voor zijn vermogen om de lijn te handhaven zonder een woord uit te spreken.

Voor zo’n man om zo’n bezwaar naar voren te brengen en de voorwaarde te stellen van een duel met mij, wat zou er aan de hand zijn.

Hoewel ik helemaal in de war was, sprak ik met het oog om Asuna te kalmeren.

“Nou, laten we maar eerst naar Grandum gaan. Ik zal proberen om direct met hem te praten.”

“Oké…, sorry dat ik altijd problemen voor je veroorzaak…”

“Ik zal het met plezier doen, want je bent mijn…”

Asuna keek vol verwachting op toen ik in het midden van mijn zin stopte.

“…Belangrijke Partij partner.”

Asuna tuitte ontevreden, en liet toen een warme glimlach zien.

De sterkte man, de levende legende, de paladijn, en et cetera. De leiders van de ridders van het bloed had zoveel titels die je niet op je handen kon tellen.

Zijn naam was Heathcliff. Voor dat mijn «Dual Blades» wijd bekend werd, was hij bekend als de enige gebruiker met een unieke vaardigheid onder de zesduizend spelers van Aincrad.

Zijn extra vaardigheid maakte gebruik van een zwaard en schild combinatie, beide waren kruisvormig, en kon de gebruiker vrij snel schakelen tussen aanval en verdediging. Het werd «heilig zwaard» genoemd. Ik heb het zelf een paar keer gezien en merkte dat het aspect van de vaardigheid de overweldigende verdediging was. Geruchten beweren dat dat niemand ooit zijn HP in de gele zone heeft zien gaan. Tijdens het baas gevecht van de 50 ^ste verdieping die zware verliezen heeft toegebracht, was hij erin geslaagd om alleen de lijn tien minuten vast te houden. Deze prestatie was een populair onderwerk voor gesprekken, zelfs vandaag nog.

Er was geen wapen die door Heathcliff ’s schild kwam.

Dit was een van de meest algemeen geaccepteerde principes binnen Aincrad.

Terwijl ik aankwam op de 55 ^ste verdieping met Asuna, voelde ik een onbeschrijfelijke nervositeit. Natuurlijk was ik niet van plan om te zwaard vechten met Heathcliff. Ik was alleen maar gegaan om Asuna’s verzoek voor een tijdelijke onderbreking van de gilde te aanvaarden, dat was mijn enige doel. Grandum, het woongedeelte van de 55^ste verdieping had de bijnaam «Steel City» gekregen. Dit was omdat Grandum, in tegenstelling tot andere steden die met stenen werden gebouwd, voornamelijk bestaat uit enorme torens die werden gemaakt uit glanzend zwart staal. Omdat de stad een hoog aantal smeden had was die bevolking vrij hoog. Echter, er waren geen bomen of ander groen langs de straten, dit gaf het gevoel dat deze stad een meedogenloze harde winter had.

We kwamen door het poort-plein en liepen langs de weg, die gemaakt werd door stalen platen vergrendeld met klinknagels. Asuna’s voetstappen leken zwaar, misschien was het omdat ze bang was voor wat er kon gebeuren.

We liepen langs de stalen torens door voor ongeveer tien minuten tot nog een grotere toren voor ons doemde. Zilveren speren staken uit boven de grote poorten, terwijl witte vlaggen ket rode kruisen slingerde in de koude wind. Het was het hoofdkwartier van de Ridders van het bloed gilde.

Asuna stopte voor mij. ze keek een tijdje omhoog naar de toren en zie:

“Hiervoor, was het HQ een klein huis in een landelijk dorpje op de 39 ^ste verdieping. Iedereen klaagde altijd dat het te klein en druk was. Ik ben niet tegen de uitbreiding van de gilde… Maar deze stad is te koud, ik vind het niet leuk. ”

“Laten we dit gewoon snel afhandelen, dan kunnen we wat warms te eten halen.”

“Jij hebt het altijd over eten.”

Asuna lachte en bewoog haarlinker hand om zachtjes de vingers van mijn rechterhand te namen. Ze keek me niet aan, ik die wat verbijsterd was over haar gedrag, en stond daar voor een paar seconden.

“Oké, laden compleet. ”

Ze liet toen mijn hand los en begon te wandelen richting de toren in grote stappen. Ik haastte me en volgde haar.

Nadat we de trappen opgingen, kwamen we twee open poorten tegen, hoewel er stonden twee zwaar bepantserde bewakers met vrij langen speren aan elke kant. Asuna wandelde hun richting uit, de hiel van haar botten rammelde tegen de vloer. Toen ze hen naderde begroette de bewakers haar door hun speren van de grond te verhogen.

“Bedankt voor het harde werk.”

Met haar scherpe reactie en haar vertrouwen, was het moeilijk te geloven dat dit hetzelfde depressieve meisje was geweest in de winkel van Agil een uur geleden. Ik kwam de bewakers langs kort na Asuna en ging de toren in met haar.

Zoals de andere gebouwen van Grandum, was deze toren gemaakt uit zwart staal. De eerste verdieping was een grote lobby, maar er was niemand op dit moment.

Te denken dat het gebouw nog kouder aan voelde dan de straten buiten, liepen we langs de mozaïekvloer, die zorgvuldig was opgebouwd uit een groot aantal metalen stukken, kwamen aan bij een wenteltrap.

We gingen de trap op; onze voetstappen echoën door de hal. De trap was zo hoog dat een persoon met lage vitaliteit statistieken halfweg halverwege in zou zijn gestort. Na het passeren van ontelbare deuren, begon ik te denken hoe ver we nog zouden moeten gaan. Asuna was uiteindelijk gestopt bij de voorkant van een koude stalen deur.

“Dit is…?”

“Ja…”

Asuna knikte met een terughoudende uitdrukking op haar gezicht. Maar ze leek meteen te zijn aangekomen op haar beslissing. Ze hief haar rechterhand, klopte luid op de deur, en opende zonder op antwoord te wachten. Ik kneep m’n ogen dicht toen fel licht uit de kamer stroomde.

De binnenkant van de kamer de hele verdieping ingenomen van de toren. De muren aan alle vier de kanten waren gemaakt uit transparant glas. Het licht dat erdoor filterde kleurde de kamer monotoon grijs.

Een enorm halfronde tafel stond in het midden van de kamer, vijf mannen zaten in de stoelen achter de tafel. De vier aan de zijkant had ik nog nooit gezien. Maar de persoon in het midden herkende ik maar al te goed. Hij was de paladijn Heathcliff.

Hij zag er niet al te bedreigend uit. Zijn leeftijd was waarschijnlijk rond vijfentwintig. Zijn gelaatstrekken waren scherp als die van een geleerde, en een draad van staal-grijze haar hing over zijn voorhoofd. De rijke rode mantel gedrapeerd rond zijn lange dunne lichaam maakte hem meer op een tovenaar lijken, dat niet in deze wereld bestond, dan op een zwaard vechter.

Maar de meest opvallende kenmerken, waren zijn ogen. Die mysterieuze koperen ogen straalde een sterke aantrekkingskracht die mensen overweldigde. Dit was niet mijn eerste ontmoeting met hem, maar om eerlijk te zijn, was ik nog steeds geïntimideerd.

Asuna wandelde naar de tafel, het geluid van haar laarzen gaven een echo, en ze gaf een lichte groet.

“Ik ben hier om vaarwel te zeggen.”

Heathcliff gaf een bittere lach als antwoord:

“Je hoeft je niet te haasten. Laat me alsjeblieft eerst even met hem praten.”

Hij keek naar mij toen hij dat zei. Ik trok mijn kap af en ging naast Asuna staan.

“Is dit de eerste keer dat ik je ontmoet buiten een baas gevecht, kirito-kun?”

“Nee… we hebben een tijdje gepraat tijdens de strategie vergadering van de 67 ^ste verdieping”

Zonder het te beseffen antwoorde ik in een formele toon.

Heathcliff knikte lichtjes en vouwde zijn handen samen boven op de tafel.

“Dat was een moeilijk gevecht. We hadden ook bijna een aantal slachtoffers in onze gilde. Ook al noemen ze ons de top gilde, we hebben altijd een tekort aan mensen. Maar nu probeer je een kostbare topspeler bij ons weg te halen.”

“Als ze zo kostbaar is, zet dan meer aandacht bij het selecteren van haar lijfwachten.”

De man op uiterst rechts begon op te komen tegen zijn scherpe zin, zijn uitdrukking veranderde. Maar Heathcliff hield hem tegen met een simpele handbeweging.

“Ik heb Kuradeel bevolen om terug te keren naar zijn huis en op zijn fouten te reflecteren. Ik moet me verontschuldigen voor de problemen wat we je hebben veroorzaakt. Maar we kunnen gewoon niet toestaan dat je onze sub-leider mee neemt Kirito—”

Hij keek opeens naar mij; zijn scherpe metalen ogen toonde een niet aflatende wil achter hen.

“Als je haar wilt meenemen— win haar dan met je zwaard, met «Dual Blades». Als je met mij vecht en wint, dan mag Asuna gaan. Maar als je verliest, dan moet je bij de Ridders van het bloed komen.”

“…”

Ik voelde dat ik deze mysterieuze man een beetje kon begrijpen.

Hij was iemand geobsedeerd met zwaard duellen. Bovendien had hij groot vertrouwen in zijn eigen vaardigheden. Hij was een hopeloze persoon die zijn trots niet kon weggooien, zijn trots als een gamer ondanks het feit dat hij opgesloten was in deze onontkoombare doodspel. Met andere woorden, hij as hetzelfde als ik.

Na het horen van Heathcliff ’s woorden, Asuna, die tot nu toe had gezwegen, opende haar mond en sprak alsof ze er niet meer tegen kon.

“leider, ik heb nooit gezegd dat ik zou stoppen met de gilde, maar dat ik ene tijdelijk pauze wou, om over een aantal dingen te denken.”

Ik legde mijn hand op Asuna haar schouder, wiens woorden opgewonden waren geworden, en deed een stap naar voren. Ik confronteerde Heathcliff ’s blik, en mijn mond bewoog bijna vanzelf.

“Oke, als je via zwaarden wil praten, dan heb ik er niets op tegen. We zullen dit beslissen met een duel.”

“Auu—!!! Idiootidiootidioot!!!”

We waren terug in Algade, op de tweede verdieping van Agil’s winkel. Na de nieuwsgierige winkelier terug naar de eerste verdieping te jagen, probeerde ik Asuna te kalmeren.

“Ik deed mijn best om het te overtuigen, maar jij had weer zoiets moeten zeggen!!!”

Asuna zat op de armleuning van de schommelstoel waar ik op zat en gebruikte haar gebalde vuisten om tegen mij te slaan.

“Sorry! Ik meen het echt! Ik ging met de stroming mee en…”

Ze was eindelijk gekalmeerd nadat ik zachtjes haar vuisten nam; maar nu was ze aan het pruilen. Ik moest mijn best doen om niet te lachen om de enorme kloof tussen haar gedrag bij het hoofdkwartier en nu.

“het komt goed. We hebben besloten om de eerste klap wet te gebruiken, er is dus geen gevaar. Het is niet dat ik zeker ga verliezen.”

“Uu~~~~...”

Asuna maakte een boos geluid en haar dunne armen, langen benen waren gekruist boven op de armsteun.

“… Toen ik Kirito-kun’s «Dual Blades» zag, dacht ik dat je vaardigheid op een gehaal ander niveau lag. maar hetzelfde geld voor de leider zijn «Heilig Zwaard»... Men zou kunnen zeggen dat zijn macht sterk genoeg was om de balans van het spel te vernietigen. Om eerlijk te zijn, ik zou niet weten wie zal winnen… Maar wat ga je doen? Als je verliest, maakt het niet uit als ik een pauze kan nemen, maar he zult bij de KOB moeten aansluiten Kirito-kun.”

“Dan zou je kunnen zeggen dat ik mijn doel nog heb gehaald, afhankelijk hoe je erover denkt.”

“Eh? Waarom?” Ik moest mijn mond dwingen om te antwoorden.

“Err, wel, zo…zo lang als Asuna bij mij is, maakt het niet uit om bij de gilde te gaan.”

In het verleden zou ik nooit zoiets hebben gezegd, al zou het mijn leven redden. Asuna’s ogen werden groot van verbazing, en haar gezicht werd zo rood als een rijpe appel. Dan, om wat voor reden, viel ze stil, stond op van de armsteun, en liep naar het raam.

Vanuit Asuna’s schouders, hoorde ik alledaagse geluiden van Algade onder de ondergaande zon.

Wat ik net zei was de waarheid, maar ik voelde me nog steeds een beetje terughoudend over het uitmaken van een gilde. Toen ik de naam van de enige gilde waar ik bij hoorde herinnerde, die vandaag niet meer bestond, voelde ik een scherpe pijn in mijn hart.

“Wel, ik heb geen intentie om te verliezen…”

Dacht ik bij mezelf, ik stond toen op, en wandelde naar Asuna.

Even daarna, ruste Asuna haar hoofd op mijn rechter schouder.

Terug naar Hoofdstuk 11

Naar Overzicht

Verder naar Hoofdstuk 13