Gekkou:Volume 1 ဇေဝဇဝါ

အံဩမိသည္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု ၾကည့္ၾကသျဖင့္ သနားသည္မဟုတ္ ၊ အားလုံးက ဝိုင္း၍ အားေပးၾက၍ မနာလိုပင္ ျဖစ္မိသည္။ Tsukimori Youko ေက်ာင္း ျပန္တက္ သည့္အခါ သူမ အနားတြင္ ဝိုင္းဝိုင္းလည္လၽွက္။ သူမ ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ဘာမွမျဖစ္သည့္ဟန္။

“အဆင္ေျပလား Youko-san? မပင္ပန္းဘူးလား? ငါကူညီနိုင္တာ ရွိရင္ေျပာေနာ္ အားမနာနဲ႔ ဟုတ္ၿပီလား?”

“ေက်းဇူး Chizuru နင့္မ်က္နာေလး ေတြ႕လိုက္ရေရာ အေတာ္ေလး သက္သာသြားတယ္ ငါ ဒီထက္ေစာၿပီးေတာ့ေတာင္ ေက်ာင္းလာသင့္တာ”

စိတ္ပူစြာ Usami ၾကည့္ေနစဥ္ ေတာက္ပေသာ အျပဳံးကို သူမပန္ဆင္လၽွက္ Usami ပါးကို ဖြဖြေလး ထိလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ Tsukimori ပတ္ဝန္းက်င္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုၾကည့္၍

“အားလုံးကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္ အားလုံးက စိတ္ပူေပးတာ ကၽြန္မ ဘယ္လို ဝမ္းသာမိမွန္းမသိဘူး ရွင္တို႔လို အတန္းေဖာ္ေတြရတဲ့အတြက္ ကိုယ္ကိုယ္ကို ကံေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္ရွင္”

သူမရင္ေပၚ လက္တင္လိုက္ၿပီး အျပဳံးမပ်က္ မ်က္လုံးမွိတ္လၽွက္ ေျပာလိုက္သည္။ အားလုံးက သူမ ဆြဲေဆာင္မွုေအာက္မွာ အတုံးအ႐ုန္း ၊ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ဝမ္းသာအယ္လဲ။ ေမၽွာ္လင့္ျခင္းႀကီးစြာေသာ မ်က္နာမ်ားျဖင့္ Komogawa ႏွင့္ တစ္သိုက္တို႔ကို ျမင္၍ ကၽြန္ေတာ္ ေလွာင္ရယ္မိလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ အစပိုင္းရည္ရြယ္သည္က ကၽြန္ေတာ့္ အတန္းေဖာ္မ်ားသည္ ဝမ္းနည္းေနေသာ Tsukimori ကိုႏွစ္သိမ္ရန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းတြင္ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနသည္။ တေယာက္ေယာက္သာ ဓာတ္ပုံရိုက္ထားပါက Tsukimori မွ အတန္းသားမ်ားကို ႏွိမ္သိမ့္ေနသည္ ဟုပင္ ထင္မိဦးမည္။

တနည္းအားျဖင့္ Tsukimori Youko သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သနားရန္ပင္မလို။ ဒီလို လူအမ်ားၾကားတြင္ သူ႔၏ တန္ဖိုးမွာ ေပၚလြင္ေပသည္။ ယူနီေဖာင္းအတူတူ ႏွင့္ အသက္အတူတူ ျဖစ္ေသာ္လည္း အမ်ားအလယ္တြင္ သူမသည္ အေမွာင္ညတြင္ ဝင္းပေနေသာ လမင္းႏွယ္ မဟာဆန္မွုႏွင့္ ျပည့္ဝေနသည္။ RPG game ေတြမွာလိုပင္ သူမကို ေစာင့္ေရွာက္ ေနၾကသူမ်ားက ခံတပ္သဖြယ္ ဝိုင္းဝန္းေစာင့္ေရွာက္ ေပးေနေသာ သူမ အဖို႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ အနီးအနားမွ NPC ရြာသားသာသာ ပင္။ သူမႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိတိုင္း ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္ သူမ၏ လူအမ်ားထံမွ ကယ္တင္ရန္ ေတာင္းဆိုသည့္ အၾကည့္ ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အထင္မွားသြားပါက ကၽြန္ေတာ္သာ အ႐ူးျဖစ္မည္ ျဖစ္ၿပီး ထို႔အျပင္ ကၽြန္ေတာ္လို လူမ်ိဳးမွ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို ပင္ပန္းေခၽြးထြက္မည့္ အလုပ္မ်ိဳးကို ေစတနာအရ လုပ္ေပးလိုသည္မဟုတ္။

ထို႔အေၾကာင့္ အပိုေတြလုပ္ေနသည့္ စာသန္ခန္းထဲကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ ရြာသားတစ္ေယာက္ ပီသစြာ ျပတင္းေပါက္မွာ ျပဴထြက္ေနေသာ တိမ္တိုက္မ်ားကိုသာ တိတ္ဆိတ္စြာ ၾကည့္၍ ပထမ အခ်ိန္မစမွီအထိ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလိုက္သည္။ မုန႔္စားဆင္း သည္အထိ အေျခအေနမွာ မေျပာင္းလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို စကားမေျပာျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္ကို သတိထားမိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဆူညံမွုမ်ား၏ အေဝး ၊ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ စၾကၤ တြင္သာ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ျဖဳန္းရန္ ထြက္ခြာလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဆုတ္ခြာမွုကို သတိထားမိ၍ မုန႔္စားဆင္းခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ေျပာ၍မရေသာေၾကာင့္ Tsukimori ပါးနပ္စြာ အစီရင္ခံစာေပးရင္း သီးသန႔္ စာေရးေပးလိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ္ဆီကို လွမ္းပို႔လိုက္သည္။ အားလုံးသတိမထားမိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ဆီပို႔လိုက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ကိုပင္မၾကည့္ ၊ အစီရင္ခံစာလည္း လွမ္းေပးသလိုလိုျဖင့္ အိတ္ကပ္ထဲကိုလည္း တခုခုလွမ္းထည့္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ၾကည့္မိလိုက္ေသာ္ စာရြက္အပိုင္း မွာမွာငါးခု ၊ ပထမအခ်ိန္ကတည္းကရခဲ့သည့္ စာရြက္အပိုင္းအစမ်ားႏွင့္ အစီအစဥ္တက် ျပန္စီေသာ္

«ဘာလို႔ငါ့ကို မကူတာလဲ?»

«နင္ငါ့ဘယ္လိုခံစားေနရလဲ သိတယ္မဟုတ္လား?»

«ငါတို႔ စကားမေျပာတာၾကာၿပီ»

«မုန႔္စားဆင္းရင္ စာၾကည့္တိုက္မွာရွိေနမယ္»

«နင္ ဒီေလာက္ အသည္းမာမွန္း မသိခဲ့ဘူး»

ေသခ်ာသည္က သူမ စာရြက္အပိုင္းမ်ား ပို႔ခဲ့သည္။ ထိုမၽွ စာရြက္မ်ား တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ပို႔သည္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ လြယ္လြယ္နဲ႔လက္မေလ်ာ့ေသာ သူ႔စိတ္ဓာတ္နဲ႔ မာနကို သတိထား မိလိုက္၏။ စကားမစပ္ ကၽြန္ေတာ္ မုန႔္စားဆင္းခ်ိန္က တေရးအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမႏွင့္က အလုပ္တြင္လည္း ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုအျပင္ ဆက္၍ ၾကည့္လိုက္ ေသာအခါ သူမ မေပးရေသးသည့္ စာရြက္စ တစ္စလိုေနပုံ ၊ သူမ တခ်ိန္ၿပီးလည္း ေပးသည့္ အေနအထားအရ ဆိုပါက ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ တစ္ခု ေပးရမည္ ျဖစ္သည္။ ထင္သည့္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ခုံေအာက္တြင္ စာရြက္စကို မေတာ္တဆဟန္ျဖင့္ ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး သူမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုေတာ့ ေပ်ာ္ရြင္စြာ ႏွုတ္ဆက္လ်က္။ အေလာသုံးဆယ္ ေရးထားေသာ စာကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ မ်က္နာမွာျပဳံးမိသည္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းဆန္၍ မရေသာ ေတာင္းဆိုမွု ထိုေၾကာင့္ လြယ္အိတ္ကို ေကာက္လြယ္ကာ အတန္းထဲမွာ ထြက္လာခဲ့သည္။

« ဒီေန႔ပင္ပန္းတယ္ စကားမေျပာခ်င္ဘူး ငါ့ကို စက္ဘီးနဲ႔ အလုပ္ကိုလိုက္ပို႔ ဒါဆိုရင္ နင့္ဒီေန႔လုပ္တာ ခြင့္လြတ္ေပးမယ္»

ထင္သည့္အတိုင္း ဝိုင္းဝိုင္းအလည္ခံရေသာ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္က မလြယ္လွ၊ ၾကည့္ေနသည့္သူပင္ စိတ္ပ်က္မိလ်င္ ၊ ကိုယ္တိုင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရေသာ သူမ အေတာ္ပင္ ပင္ပန္းလိမ့္မည္။ စာျဖင့္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမ အားနည္းခ်က္ကို ျမင္ရေသာေၾကာင့္ စိတ္ေက်နပ္မိသြားၿပီး မင္းသမီးေလး၏ ဆႏၵျဖစ္သည့္ သူမ စက္ဘီးစီးခ်င္သည္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ သည္။ ေက်ာင္းမွ ထိုသို႔ေတြးရင္း ျပန္လာစဥ္ အရပ္ရွည္ရွည္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကို ေက်ာင္းအေပါက္ဝတြင္ ေတြ႕ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ေတြ႕သြားကာ ေက်ာင္းဝတြင္ ပုန္းလၽွိုး ကြယ္လၽွိုး လက္လွမ္းျပၿပီး လွမ္းေခၚေလသည္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရန္ ႀကံေသာ္လည္း ထိုလူပုံစံက ထိုသို႔ျပဳ၍ ရမည္မဟုတ္။ သူ ကၽြန္ေတာ္ကို မမွီေသးသည့္ အခ်ိန္ပိုင္း အတြင္း ဖုန္းကို ခပ္သြက္သြက္ ထုတ္ၿပီး Tsukimori ဆီမလာနိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ေရးၿပီး ပို႔လိုက္သည္။ သူမကို ထိုကိစၥတြင္ ဝင္ေရာက္ ပတ္သတ္မည္ကို မလိုလား။ သူမကို သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ ကာကြယ္မည္ဟု ရည္ရြယ္သည္လည္းမဟုတ္ ၊ သို႔ေသာ္ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိစၥျဖစ္၍ သာ။ အေၾကာင္းျပန္ခ်က္က စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္းေရာက္လာသည္။

« နင့္ကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး!

ျမန္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။ ဒီစာလုံးေတြကို မည့္သို႔မ်ားရိုက္သည္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းဆ မိသည္ကေတာ့ သူမက ေဒါသတႀကီး ဖုန္းကို လ်င္ျမန္စြာႏွိပ္ေနပုံကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္မိၿပီး အနည္းငယ္ စိတ္အလိုမက် ျဖစ္မိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မွားသည္ကိုေတာ့ သိသျဖင့္ လက္ေလ်ာ့လိုက္သည္။ အနည္းဆုံးေတာ့ အေၾကာင္းရင္းမရွိပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို တေန႔လုံး ေရွာင္ရွားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားမွ အာ႐ုံစိုက္မည့္ တစ္ေယာက္ျဖစ္မည္ကိုေတာ့ မလိုလားေပ။

“ေဟ့! ဒီမွာ ရပ္ေန႔မယ့္အစား ကားဆီသြားတာေပါ့”

Konan ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ေပ်ာ္ရြင္ေနပုံ

“ဒီတစ္ေခါက္ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ”

စိတ္တိုင္းမက်သည့္ပုံျဖင့္ တမင္တကာ တုံျပန္လိုက္သည္။

“ငါေျပာရမွာလား?”

“အင္း ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ရဦးမွာ ဒီေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ မလိုက္ေတာ့ဘူး”

“အမ္… အင္း ငါေျပာလို႔ေတာ့ ရမွာပါ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဂိတ္ဝမွာ ဒီလို ကိစၥေတြကို ေျပာေစခ်င္လို႔လား သိခ်င္လို႔ပါ?”

သူ မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကို က်န္သည့္ေက်ာင္းသားမ်ားက ဝိုင္းၾကည့္ေစရန္ ဖိအားေပးလိုက္သည္။

“. . . အင္းသြားၾကစို႔ လာ”

“ေက်းဇူးပါပဲ! မင္းနဲ႔အလုပ္လုပ္ရတာ တကယ္ပဲဝမ္းသာပါတယ္ Nonomiya-kun!”

ၾကာၾကာေနလၽွင္ ေကာလဟလမ်ား ထြက္လိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ႏွင့္ သူေနာက္မွ လိုက္ခဲ့သည္။ Konan ကားမွာ ေက်ာင္းေဘးမွာပင္ ရပ္ထားၿပီး ကားမွာ အနီေရာင္ၿပိဳင္ကား ၊ သူႏွင့္ပင္ အေတာ္လိုက္သည္ဟု ေျပာရမည္။

“ကားကမိုက္တယ္ မဟုတ္လား ငါ တမင္တကာ Porsche တို႔ Ferrari တို႔ Alfa Romemo တို႔ မေရြးပဲ ဘာလို႔ Audi ကိုေရြးတယ္သိလား ငါက Audi ပဲတက္နိုင္တယ္ လို႔ မင္းထင္လား”

“ရဲ တစ္ေယာက္က ဒီလမ္းေပၚရပ္လို႔ရရဲ့လား?”

ကားကိုမူ မည္သည့္ကားဟု သတိမထားမိ ၊ သို႔ေသာ္ မရပ္ရ ဆိုင္းဘုတ္ အနီးတြင္ ေထာင္ထားသည္ကိုေတာ့ သတိထားမိသည္။

“ရတယ္ေလ ငါက ရဲပဲဟာကို ငါသာ အဖမ္းခံရလို႔ကေတာ့ ငါရာထူးကိုသုံးၿပီး လိုက္ေထာင္းမွာ”

“ဘယ္ေလာက္ ျခစားေနတဲ့ ကမၻာႀကီးလဲ”

“ဘယ္သူေၾကာင့္လဲ?”

“ခင္ဗ်ားရင္ထဲမွာေတာ့ သိမွာေပါ့”

“အိုး ဒႆနဆန္လိုက္တာ အရမ္းကို နက္နဲလြန္းတယ္ ဒီေတာ့ ဝင္သာဝင္လာခဲ့ပါ”

ဘာမွမျဖစ္သလို သူမ်က္နာအမူအရာက ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည့္အတိုင္း လိုက္ဖက္လွသည္။ ထိုေၾကာင့္ ကားထဲဝင္ထိုင္ရန္မွလြဲ၍ အျခားမရွိ။

“အရင္ရက္က ငါတို႔စားေသာက္ဆိုင္မွာ Youko-chan အေမေပ်ာက္သြားတဲ့ေန႔အေၾကာင္း ရွင္းျပတာ မွတ္မိလား ? အဲဒီစားေသာက္ဆိုင္ေလ”

“အင္း”

ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ Konan လိုလိုလားလားျဖင့္ ေျပာေလသည္။

“တကယ္ေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြးၾကည့္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ယုတၱိမတန္ေသးဘူး”

Konan ျပတင္းေပါက္ခ်လိုက္ၿပီး အိတ္ကပ္ထဲမွာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညႇိလိုက္သည္။

“သူအေမ အလုပ္က တစ္ေယာက္ ဖုန္းေခၚတာကို ေျပာတာ။ လုံးဝကို ကြက္တိျဖစ္ေနသလိုပဲ Youko-chan က အေစာကတည္းက မင္းနဲ႔အတူရွိေနတဲ့အခ်ိန္ ဖုန္းေခၚမွာကို ႀကိဳသိေနသလို မျဖစ္ေနဘူးလား?”

ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ားကို ျပတင္းေပါက္မွ မွုတ္ထုတ္လိုက္သည္။

“မင္းကိုဖက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွ ဖုန္းက ထျမည္တာ မထူးဆန္းဘူးလား?”

ထိုေန႔ ည လမ္းမေပၚတြင္ မိုးရြာေနေသာျမင္ကြင္း ___ ထီးေရာင္စုံမ်ား က ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲဝင္လာသည္။

“ဘာလို႔ သူက ဒီအခ်ိန္ၾကမွ ဖုန္းေခၚေအာင္လုပ္တာလဲ?”

သူမ ဖုန္းေခၚသည့္ အခ်ိန္ကို စိတ္ဝင္စားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီလိုမ်ိဳးလိုခ်င္သည့္ အခ်ိန္ရေအာင္ တပါးသူမွ ဖုန္းေခၚေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္သနည္း ဆိုသည္ကိုေတာ့ မေျပာတက္။

“မင္းကို မဖက္ခင္ကတည္းက သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ခ်န္ထားတာ ျဖစ္နိုင္တာပဲ ဥပမာ”

ဒါက အေရးေပၚအခ်ိန္။

“ဒီေလာက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥကြာ ဒီေတာ့ မင္း အလုပ္လုပ္ေနတုံးလည္း ေခၚနိုင္တာပဲ”

ဟင္းခ်က္သင္တန္းေက်ာင္းအတြက္ေတာ့ ဆရာမ တစ္ေယာက္က မသိပဲနဲ႔ ေပ်ာက္သြားဖို႔ ဆိုတာ သိပ္ေတာ့ မျဖစ္နိုင္လွ။ ထိုေၾကာင့္ အမည္မသိဖုန္းတစ္ခုခုမွ ဖုန္းေခၚသျဖင့္ ၎တို႔မွဖုန္းျပန္၍ ေခၚသည္က ပို၍ ျဖစ္နိုင္သည္။

“သို႔ေသာ္ ဘယ္သူမွ သူကို ဖုန္းေခၚတာ ဟုတ္လား မဟုတ္ဘူးလား ဆိုတာ မသိဘူး ၊ အတူရွိေနတဲ့ မင္းေတာင္ မသိနိုင္ဘူး”

Konan ပါးစပ္မွ ခပ္ေထ့ေထ့ျပဳံးလိုက္ကာ

“အကယ္၍ မင္းသာ သူနဲ႔ ထိေတြ႕မေနမခ်င္း တနည္းအားျဖင့္ ဖက္ထားမွပဲ သိနိုင္မွာ”

ကၽြန္ေတာ္ ထိုေနညကခံစားမွုကို ျပန္လည္ သတိရမိသည္။ ဖုန္းမွလွုပ္ခါမွက သူမရင္ဘတ္မွ တဆင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဘတ္ဆီသို႔။

“. . .ဟုတ္တယ္ သူမဖုန္းကိုေတာင္ silent လုပ္ထားေသးတယ္”

“ဒါကို ေျပာခ်င္တာေလ ငါတို႔နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနတာ Youko-chan ေလ ဒီေတာ့ အေစာကတည္းက ဘယ္သူမွ ဖုန္းမေခၚတာလဲ ျဖစ္နိုင္တယ္ တနည္းအားျဖင့္ သူဟန္ေဆာင္ေနတာ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနတာ”

“သ႐ုပ္ေဆာင္”

“မင္း alarm function ကိုၾကားဖူးလား?”

“ၾကားဖူးတာေပါ့ဗ်ာ က်ဳပ္ကိုဘာမ်ား__” ဟုေျပာမိၿပီးမွ ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။ သူဆိုလိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားသည္။

“ဖုန္းဆက္မွ လွုပ္တာ မဟုတ္ ေနာက္ပိုင္း Alarm function ေတြကလည္း ဖုန္းကိုလွုပ္ေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္ မင္း တစ္ခုခု မႏွိပ္မခ်င္းေပါ့”

“သူတကယ္လုပ္ပါ့မလား?”

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္နိုင္ေခ်ကို ေခါင္းထဲထည့္သြင္းစဥ္းစားၾကည့္ေသာ္ အေျဖမွာ ရွင္း၏။

“သူသာဆိုရင္ ဘယ္ေသခ်ာပါ့မလဲ မင္းေျပာနိုင္လို႔လား?”

ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းဆန္နိုင္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမ လုပ္လိုက္သည္ဟု ထင္မိသည္။

“ေကာင္းၿပီ သူဖုန္းေခၚတာက တကယ္လား အိုက္တင္လား ဆိုတာ မသိဘူး ဒါက မင္းေျပာသမၽွထဲက ျဖစ္နိုင္ေခ်ကို ဆြဲထုတ္တာပဲ ဒါေပမယ့္ ဒါက သိပ္ၿပီးေတာ့ ဆီေလ်ာ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ၊ ေမ့ခ်င္လည္း ေမ့လိုက့္။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က တျခားတခုဆိုေတာ့ ”

“သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က. . . ?”

Konan တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္မွ တဖြဖြလွုပ္ေနသည္ကို သတိထားမိသျဖင့္ ထြက္က်မည့္ စကားလုံးမ်ားကို ေစာင့္ေနသည္။ ။ သူမ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က ထိုည သူမ ဖုန္းအေခၚခံရသည္ဟု ပင္ လိမ္ညာရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ __

“__ ကၽြန္ေတာ္ ကို မၽွားေခၚတာလား?”

သူလက္ဖ်စ္တီးလိုက္သည္။

“ဒါပဲေလ! ဒါမွပဲ သူအိမ္ကို ပို႔ဖို႔ ယုတၱိရွိမွာေလ ဘယ္သူကမွ အေမေပ်ာက္သြားတဲ့ သမီးငယ္ေလးကို တေယာက္တည္း မထားခဲ့ဘူး ဥပမာ မင္းလို ေအးတိေအးစက္ ဂ႐ုမစိုက္တက္ တဲ့သူေတာင္ အင္း မင္းေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း သူ႔အိမ္လိုက္ပို႔ခဲ့ရတာပဲေလ”

Konan ေထာက္ျပမွ ကၽြန္ေတာ္ ထိုညအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္စဥ္းစားမိသည္။

__ တကယ္ကို တိုက္ပ်က္ႀကီးကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေနသလို

ျမန္ဆန္ေသာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ အသစ္ေဆာက္လုပ္ထားေသာ တိုက္အသစ္မွာ အေဟာင္းႏွင့္ လြန္စြာကြာျခားသြားသည္။ ျပာခြက္ထဲသို႔ သူ႔စီးကရက္ကို ေျခလိုက္ၿပီး ေနာက္ ဆက္၍

“မင္း သေဘာေပါက္ၿပီထင္တယ္ သူမင္းကို သူ႔အေမ မွာတမ္း တမင္တကာရွာေတြ႕ေစတာ”

ေက်ာတစ္ေလ်ာက္ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထမိသည္။ သူေျပာသည္သာ အမွန္ဆိုလၽွင္ အကုန္လုံးမွာ Tsukimori Youko ေရးထားသည့္ ဇာတ္ညြန္းအတိုင္းပင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္ကိုး။

“ေနာက္တစ္ခ်က္ သံသယ ျဖစ္စရာက သူ႔အိမ္ေရာက္တုံးက မင္းေျပာဖူးတာ မွတ္မိလား ငါမွတ္မိတာ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူစလုပ္တဲ့ အလုပ္က မင္း မိုးေရေတြစိုေနလို႔ တဘက္သြားယူတယ္ေလ”

သူေခါင္းကိုေထာင္လိုက္ၿပီး စူးရွသည့္အၾကည့္ျဖင့္

“ဒါက ပုံမွန္မွမဟုတ္တာ မဟုတ္ဘူးလား ပထမဆုံး လုပ္ရမွာက ‘တဘက္သြားယူရမွာ’ မဟုတ္ဘူး ‘အေမကိုရွာရမွာ’!”

Tsukimori Youko ဘယ္သူမွ မသတ္ဖူးဆိုသည္ ယူဆခ်က္ေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အျမင္ကို ျငင္းဆန္ရပါလိမ့္မည္။

“ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားေျပာတာမွန္တယ္ ဒါက ပုံမွန္မဟုတ္ဘူး သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ထဲကို ဝင္လိုက္ကတည္းက ဘယ္သူမွမရွိတာကို သတိျပဳမိတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လို အျပင္လူတစ္ေယာက္ေတာင္ ဒီလို သတိျပဳမိမွေတာ့ Tsukimori သာဆိုရင္ ပိုၿပီးသတိထားမိမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အေလာသုံးဆယ္ မရွာတာလို႔ထင္တယ္”

သို႔ပင္ေသာ္ညား သူေထာက္ျပသည့္အခ်က္မ်ားကို အလြန္သေဘာက်မိသည္။

“မင္းေျပာခ်င္တာက Youko-chan သူ႔အေမမရွိဘူးဆိုတာကို ရွာစရာမလိုပဲ သိေနတယ္လို႔လား”

“အင္း” ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။

“ငါ့ေတာ့ ဒီလိုမထင္ဘူး” Konan အပိုင္ဖဲကို ကိုင္ထားေသာ သူ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ျပဳံးကာ

“ဒါေပမယ့္ ငါကလူႀကီး ၿပီးေတာ့ ေလာကႀကီးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အေတြ႕အၾကဳံပိုရွိတယ္ ဒိေတာ့ ငါမင္းလို ရိုးစင္းစြာ မေတြးနိုင္ဘူး”

ဒီေလာက္ အခ်က္မ်ားကိုသာ သိထားေသာ္လည္း ဒီလို ယူဆခ်က္ထြက္လာသည္ ဆိုသည္က သူ႔အေနျဖင့္ စုံေထာက္ဟုေသာ အမည္နာမႏွင့္ထိုက္တန္သည္။ တကယ္ပင္ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ရွိသူ တစ္ေယာက္။ သူေၾကာင့္ ထိုကိစၥကိုပို၍ နားလည္လာသည္။ ကိုယ္ကိုယ္ကို စိတ္မရွည္လာသလိုပင္__

“မင္းေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူအေမက ေသေနေလာက္ၿပီ ၿပီးေတာ့ အဲဒါကို သူလည္း သိတယ္ ဒီေတာ့ သူက သိပ္မရွာခ်င္ဘူး ဒါေၾကာင့္ သူရဲ့ပုံမွန္မဟုတ္တဲ့ အျပဳအမွုကို ဒီလို ယူဆလို႔ရတယ္ မင္းသေဘာမတူဘူးလား”

“. . . ဒီေတာ့?”

ကၽြန္ေတာ္ အသံကိုထိန္းေျပာေသာလည္း အနည္းငယ္ကြဲအက္သြားသည္။

“ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုထင္လို႔လဲ?”

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ Konan ေျပာမည့္အေျဖကို ႀကိဳတင္သိထားေသာေၾကာင့္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမ်က္လုံးကို ေရွာင္ဖယ္လိုက္စဥ္ သူ ရွည္လ်ားလွေသာ လက္ေမာင္း မွ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းနံေဘးမွ ျဖတ္၍ ကားတံခါးျပတင္းေပါက္ဆီသို႔။

“မင္းေခါင္းထဲမွာ သေဘာေပါက္သြားၿပီလား ဒါဆို ငါ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္”

စူးရွေသာအၾကည့္က ကၽြန္ေတာ္ ဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ားက ကၽြန္ေတာ္ ႏွာေခါင္းဆီသို႔ ကလူက်ီစယ္။

“. . .Tsukimori Youko ဆိုတဲ့ အဲဒီေကာင္မေလးက သူ႔အေမကို သတ္လိုက္တာ!”

ထိုသို႔ေၾကညာၿပီးေနာက္ သူအၾကည့္မွာ ေရွ႕ဘက္ဆီသို႔။ သူၾကည့္သည့္ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္ၾကည့္မိသည္။လမ္းမေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ငါးအုပ္မ်ားျဖတ္သန္းေနသလို ေက်ာင္းသားမ်ား အိမ္အျပန္။ အားလုံးထဲမွ တစ္ေယာက္မွ ကြဲျပားစြာ ပလက္ေဖာင္းတြင္ ရပ္ေစာင့္ေနသည္။ ပုံသဏၭန္မွာေတာ့ သြယ္လ်ၿပီး ဆံပင္အရွည္ျဖင့္။ ေနေရာင္မွ ပံပိုးေပးသျဖင့္ သူမ မ်က္နာကို ေသခ်ာမျမင္ရေသာ္လည္း ဘယ္သူလဲ ဆိုတာ သိမိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေက်ာင္းသူမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ေနေသာ္လည္း ေရာက္ရွိလာျခင္း မရွိ သလို ထြက္ခြာသြားျခင္း မရွိ ၊ တည့္တည့္သာ စိုက္၍ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ထိစပ္ျခင္းမရွိေသာ္လည္း အရိပ္မွာ ထင္ရွားျပတ္သားလွသည္။။ ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေလာသုံးဆယ္ျဖင့္

“. . .အခု သြားၾကစို႔”

“တကယ္လား?”

ေရွ႕ကိုၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ Konan လွမ္းေမးလိုက္သည္။

“အင္း”

ဟုေျဖလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက စိတ္ပင္ပန္းပုံျဖင့္

“ဟမ္?”

ထိုေနာက္ သူ ဂီယာေျပာင္းထိုးၿပီး ကားကို ေနာက္ဆုတ္ကာ စထြက္လိုက္သည္။ မၾကာမီပင္ ထိုေက်ာင္းသူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ လက္သီးျပင္းျပင္းဆုပ္မိၿပီမွ တပါး အျခားဘာမွ မတက္နိုင္။ အေစာပိုင္း Konan မည္သည္မၽွ မေျပာေသာ္လည္း မီးပြိဳင့္နီသြားေသာအခါ သူ႔ေစာင္ေနရသကဲ့သို စကားစလိုက္သည္။

“ဒီေတာ့ သူအေမ ေသတမ္းစာ အတုလုပ္တာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အထူးတလည္ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူးထင္တယ္”

ေခါင္းညိတ္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုထက္ပို၍ ထိန္းခ်ဳပ္၍မရေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာစကားမ်ားထြက္မိမည္ကို ကိုယ္ကိုယ္ကိုပင္ မသိေတာ့။

“သူက အရမ္းေတာ္တဲ့ ေကာင္မေလး ၊ သူကိုယ္တိုင္ရွာေတြ႕ရင္ သံသယဝင္စရာ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိတယ္ ဒါေၾကာင့္ မင္းကိုေရြးတာ ဒါေၾကာင့္ မင္းရွာေတြ႕တဲ့အတြက္ သူ႔အႀကံအစည္က လွပစြာၿပီးဆုံးသြားတာ”

အံကိုႀကိတ္မိသည္။

“ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမိသားစုျဖစ္တဲ့ သူအေမကိုေတာင္ သူျပန္သတ္နိုင္တယ္ဆိုတာ စဥ္းစားမိတယ္ သူအေနနဲ႔ဆိုရင္ သူ႔အေမကို ထူးထူးျခားျခား ေတာင္ စဥ္းစားေနစရာလိုမယ္ မထင္ဘူး ေတာင္ကုန္းေပၚက ပန္းၿခံကိုသြားၿပီး တြန္းခ်လိုက္႐ုံပဲေလ”

လက္သီးကိုတင္းက်ပ္စြာဆုပ္ထားသျဖင့္ နာက်င္မိသည္။

“သူ႔အတြက္ဆိုရင္ ဘယ္ခက္ခဲပါ့မလဲ?”

ဒီလိုအပိုေတြမေျပာနဲ႔! ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ေလာက္ သူ႔ကို သိပါ့မလား! ထိုစကားေျပာၿပီး ေအာ္ဟစ္ ထိုးႏွက္မိေတာ့မည္ ျဖစ္၍ မနည္းထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲတြင္ စိုးမိုးေနသည္က စိတ္မရွည္မွု မဟုတ္ ေဒါသမ်ားပင္။ သူမကို အျခားတစ္ေယာက္မွ ယခုလိုေျပာျခင္းသည္ ကိုယ္စိုက္ထားသည့္ ၿခံေလးထဲတြင္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ အပင္မ်ား နင္းေခ်သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ Konan ကားကို ေဘးတြင္ထိုးလိုက္ၿပီးေနာက္ ျပဳံး၍

“ေရာက္ၿပီ”

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္အနီး လမ္းမေဘးတြင္ ထိုးထားသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေခါင္းညိတ္၍ “ေက်းဇူးပါပဲ” ။ ထိုေနာက္တြင္ေတာ့ ပုံမွန္ သိရခက္သည့္ အျပဳံးျဖင့္ သူျပဳံးကာ အေမရိကန္တစ္ေယာက္လို ပုခုံးကို တြန႔္လိုက္သည္။

“မင္း လန႔္သြားရင္ေတာ့ ေဆာရီးပါ ဒါေပမယ့္ တခါတေလေတာ့လည္း ငါက စုံေထာက္ တစ္ေယာက္ဆိုတာ မင္းကို ျပခ်င္တယ္ သိလား”

သူ သြားကိုျဖဲရယ္ျပေသာ္လည္း သူ႔မ်က္လုံးမ်ားမွ မျပဳံးေပ။

“ၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ႕ဟာေတြကို ဖုံးကြယ္ထားခ်င္တဲ့မင္းကို ငါ အထင္မလြဲခ်င္ဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ပုခုံးကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။

“စိတ္ဝင္စားစရာ အခ်က္ေတြ ေပးမယ္ဆိုရင္ ငါလည္း အလုပ္ရွုပ္သက္သာေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိမွာပဲ”

သူ ေလသံမွာ တိုးညႇင္းေသာ္လည္း ေလးနက္စြာေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာရိုးထဲတြင္ စိမ့္၍။ လူတစ္ေယာက္ လည္ပင္းကို ဓားျဖင့္ေထာက္၍ ၿခိမ္းေျခာက္သလို။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ အၾကည့္ကိုလြဲေရွာင္ကာ ကားျပတင္းေပါက္မွ လူတစ္ေယာက္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုသည္မွာ မ်က္ေတာင္ခတ္သည္မွလြဲ၍ တည္လွေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၏ သြင္ျပင္။ ထိုအျပင္ သူ႔ေက်ာင္းသား ၏ လက္တစ္ဖက္မွာ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ကိုင္ထားသည္ကိုေတြ႕ရၿပီး ကၽြန္ေတာ္ လက္ေခ်ာင္းမ်ား၏ အထိအေတြ႕ကို ခံစားမိသည္။

—လူသတ္နည္း

သတိမထားမိခင္မွာပင္ လက္မွကိုင္မိသည္။ ဒါက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ထိန္းသိမ္းရမည့္အရာ။ လူသတ္နည္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ Konan ကိုလြဲေျပာင္းေပးလိုက္ပါက တစ္ခုတည္းေသာ Tsukimori Youko ကိုအနိုင္ရမည့္ ေသာ့ခ်က္တစ္ခု။ ———————————————————————————–

ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္၊ မိုန္ပ်ပ် ေကာ္ဖီဆိုင္တြင္ ၾကမ္းတိုက္ေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကမ္းတိုက္ေနသည့္ လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ အရိပ္တစ္ခုက်လာသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေျခႏွစ္ဖက္ကို ကားထားၿပီး လက္ပိုက္ထားေသာ အရိပ္ပိုင္ရွင္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။

“နင္ ရန္ျဖစ္တာလား ဘာျဖစ္တာလဲ?” ဟု Mirai-san မွ မ်က္ေမွာင္အေသအခ်ာၾကဳတ္၍ လွမ္းေမးလိုက္သည္။

“ရန္ျဖစ္? ဘယ္သူလဲ? ဘယ္သူနဲ႔လဲ?”

႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္မဟုတ္ ၊ တကယ္ပင္ မသိပါ။

“နင္႐ူးေနတာလား? နင္နဲ႔ Youko ေပါ့ ဘယ္သူရွိရဦးမွာလဲ?”

“မ႐ူးပါဘူးဗ်ာ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”

“ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔သိသာလြန္းတာကိုး နင္တို႔စကားမေျပာတာၾကာၿပိေလ မဟုတ္လား?”

ၾကမ္းတိုက္တံကို မွီလိုက္ရင္း စဥ္းစားမိလိုက္သည္။

“. . . စကားမေျပာျဖစ္ၾကဘူး?”

ကၽြန္ေတာ္ ယေန႔အလုပ္မွ လြဲ၍ က်န္သည္ကို မမွတ္မိ။

“ေဟ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မလုပ္နဲ႔ေလ နင္တို႔က ယူဇနာျခားတာက်ေနတာပဲ”

ေျပာမွသတိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ “ယူဇနျခား” ၿပီး Konan ႏွင့္ရွိေနသည္ကိုး။ အလုပ္ဆက္တိုက္လုပ္ေနရင္း စိတ္ထဲမွ ထိုလူကို ေက်ာ္နိုင္ရန္စဥ္စားေနသည္။ မည္သို႔ပင္ စဥ္းစားသည့္ျဖစ္ေစ ထိုသူကို ေက်ာ္နိုင္ရန္မလြယ္။

“ဒါနဲ႔ အဲဒါကိုထားလိုက္ပါေတာ့ အစ္မလည္း ဘာမွထူးတာမွမဟုတ္..”

“ကန႔္ကြက္တယ္!”

“မတရားဘူး!”

သူမ စာနာစိတ္မရွိပါ။

“ဆက္ေျပာပါရေစဦး ဒီတစ္ေခါက္ Youko ကလည္း ထူးဆန္းေနတယ္ နင့္ကိုေရွာင္ေနသလို ငါသတိထားမိတယ္”

သူေမ့ေစ့ကိုပြတ္၍ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။

“နင္ဘာလုပ္လိုက္လဲ? ရွင္းစမ္းပါဦး ငါၾကားပါရေစ”

ထုံးစံအတိုင္း သူမအေတြးျဖင့္သာ က်န္သူမ်ားကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ ၊ ေခါင္းမာလွသည္။

“ကၽြန္ေတာ္က ခံရတဲ့လူလို႔ မေတြးမိဘူးလား ”

“အင္း ငါကေတာ့ အျမဲတမ္း Youko ဘက္ကပဲ”

“ေလာကႀကီးက မတရားဘူးဗ်ာ!”

“အိုး ခုမွသိလား”

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစကားကို ခပ္မာမာပင္တုံ႔ျပန္ေလ၏။

“ေလာကႀကီးက ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ မရားဘူး ဒါမွမဟုတ္ရင္ လူတန္းစားခြဲျခားမွုဆိုတာ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ ဒီေတာ့ ေသာက္တလြဲေလာကႀကီးမွာ ငါက သူေတာ္ေကာင္းလုပ္ေနရမွာလား ငါဖာသာငါႀကိဳက္သလိုလုပ္မယ္”

အသင္တို႔ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ မိန္းမမ်ိဳးကို ျမင္ဖူးခ်င္ပါက ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕တြင္သာလာ၍ ၾကည့္ပါေလာ့။

“ငါ့ဘဝက ရိုးရွင္းတယ္ မဟုတ္လား”

အင္း တကယ္လည္းရိုးရွင္းပါသည္။ သူမ သတ္မွတ္ခ်က္က တစ္ခုပဲရွိသည္ ၊ ဘယ္သူေတြဘာပဲ ေျပာေျပာ သူမႏွင့္အဆင္ေျပေအာင္သာေန။ သို႔ေသာ္ အဆင္ေျပေအာင္ ေနဖို႔ မည္မၽွ ခက္ခဲပင္ပန္းသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြး၍ပင္မရ ၊ လူတိုင္းလုပ္၍ မရေသာ အရာမ်ားထဲမွတစ္ခု။ လူတိုင္း သူမကဲ့သို႔ မႀကံခိုင္ ၊ သို႔ေသာ္ သူမပုံစံ ေရာမၿမိဳ႕မီးေလာင္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ တေယာထိုးေနသည့္ နီရိုးဘုရင္လို။ သူမလိုလူမ်ိဳးေတြကို ျပႆနာရွာသူမွ ၊ အတၱႀကီးသူမ်ား အျဖစ္သတ္မွတ္ခံရၿပီး လူမုန္းမ်ားေလ့ရွိသည္။ ထိုအဆိုကို မွန္ကန္ေၾကာင္း ယခုမွပင္ ေထာက္ခံမိသည္။

“. . .တကယ္ပဲ ရိုးရွင္းတယ္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အားက်မိတယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ျပဳံးလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို နားလည္မိေၾကာင္း သတိထားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေနျဖင့္ ထိုသို႔ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္သည့္ ထိုမိန္းမကို စိတ္ထဲတြင္ သေဘာက် မိသည္။

“အစ္မလို လူတစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က ကမၻာႀကီးကို မပ်က္စီးေစပါဘူး”

“အိုေက ဒါဆို ေတာင္းပန္ေတာ့”

“အစ္မကိုလား” ကၽြန္ေတာ္ အ႐ူးကြက္နင္းလိုက္သည္။ Mirai-san ျပဳံးလိုက္သည္ ၊ ေပ်ာ္သြားဟန္။

“အ႐ူး ငါ့ကိုလာမေတာင္းပန္နဲ႔ေလ နင္ေတာင္းပန္ရမွာ ဟိုကေနေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ မင္းသမီးေလးကို!”

ဟုေျပာလိုက္ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကိုလွည္ၾကည့္မိ၍ ေကာင္တာတြင္ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ေဘာက္ခ်ာ မ်ားကိုစီေနေသာ Tsukimori ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စ၍ စကားေျပာစဥ္က မည္သူမွမရွိ။

“ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးနားထဲမွာ ၾကားမိတာကေတာ့ မင္းသမီးေလးကို ေတာင္းပန္လြာ ပို႔သရမည္ျဖစ္သေလာ ဟုတ္သည္ေနာ္”

ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ေျပာသံ ေမးလိုက္ေသာ္ Tsukimori အၾကည့္မွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမ လက္ကို ေျပာင္းလိုက္သည္။

“ဘာလို႔ ငါ့ကိုေတာင္းပန္ရမွာလဲ အစကတည္းက စကားမ်ားၾကတာမွ မဟုတ္တာ မဟုတ္ဘူးလား?”

သူမ ေဘာက္ခ်ာမ်ားကို စီေနရင္း လွမ္းေျဖလိုက္သည္။

“မင္းသမီးေလးက အသနားခံစာ ပို႔ေစခ်င္တာလား ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးေသ့သင္ပါတယ္”

“ၾကည့္စမ္း ဘယ္နားက နင့္ကို ေဒါသမထြက္တာနဲ႔တူလို႔လဲ ? ဒီထက္ပိုၿပီး သိသာေအာင္လည္း သူလည္း လုပ္ျပမတက္ေတာ့ဘူး ကဲ လာစမ္း ငါ နင့္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သံတမန္ လုပ္ေပးမယ္ ဒီေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္လို႔ေျပာ”

“ရပါတယ္ Mirai-san ကၽြန္မ ေဒါသမထြက္ပါဘူး တကယ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ စကားမ်ားၾကတယ္ဆိုရင္ေတာင္ Nonomiya-kun ဆီကေတာင္းပန္မွုကို လိုခ်င္မိဦးမယ္

အခုက သူကိုယ္တိုင္ကိုက မွားမွန္းမသိမွေတာ့ မတက္နိုင္ဘူးေလ။ ကၽြန္မကေတာ့ စိတ္ထဲက မပါတဲ့ ေတာင္းပန္မွုကို မလိုခ်င္ပါဘူး”

ဟု အသက္မရွုတမ္း Tsukimori ေျပာလိုက္သည္။

“ရပါတယ္? ေဒါသမထြက္မိဘူး?” ကၽြန္ေတာ္ Tsukmori ၏ ရိသလိုလို စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အနည္းငယ္တင္းသြားသည္။

“သူတစ္ခုခုေျပာခ်င္ရင္ သူဖာသာ ေျပာရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား Mirai-san ?”

“Mirai-san အခု ၾကည့္ပါလား Nonomiya-kun ကသူ႔ဘာလုပ္ခဲ့လဲေတာင္ မသိတာ ဒိေတာ့ စကားမ်ားတယ္လို႔ ဘယ္ေခၚလို႔ရမလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ မေတာင္းပန္ဘူး Mirai-san သူဖာသာသူျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥကို”

“Mirai-san ဒီအ႐ူးေကာင္နဲ႔ စကားမေျပာနဲ႔ေတာ့”

႐ုတ္တရက္ Mirai-san စိတ္ရွုပ္ဟe္ျဖင့္ ဆံပင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဖြၿပီး .

“အအအအအအ-အ-အ-အအား………..”

ဟု အသကုန္ေအာ္လိုက္သည္။

“ေသာက္တလြဲ! ပါးစပ္ပိတ္စမ္း ငါ့ေဒါသထြက္လာၿပီ!”

မန္ေနဂ်ာႏွင့္ Saruwatari-san တို႔မွ ဘာျဖစ္မွန္းမသိသျဖင့္ အလုပ္ခန္းမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကသည္။

“ဒါ! တကယ္! ေသာက္တလြဲ!”

Mirai-san လက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းကိုကိုင္ကာ လည္ပင္းကိုခ်ဳပ္ထားသည္။ ပါးနားမွ ႏူးညံ့သည့္အထိအေတြ႕ေၾကာင္ သူမတြင္ ထိုအရာသည္ေတာ့ မိန္းမဆန္ပါလား ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းဆန္မွုကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ “လာခဲ့!” ဟုေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ္ကို တရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚသြားသည္။ ထိုေနာက္ ရပ္ၿပီး Tsukimori ကိုလည္း ထိုနည္းအတိုင္းပင္ ဆြဲေခၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ Mirai-san ေဘးမွ အခ်င္းခ်င္း မၾကည့္ခ်င္ၾကည့္ခ်င္ အတင္းၾကည့္ခိုင္းသျဖင့္ ၾကည့္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ Tsukmori မ်က္နာကိုလုံးဝ မျမင္ခ်င္ပါ။ ကံဆိုးစြာျဖင့္ Mirai-san ရင္ဘတ္မွာလည္း Tsukimori ကိုအျပည့္အဝမျမင္ရသည္အထိ ကာကြယ္တားဆီးျခင္း မရွိနိုင္ခဲ့။

“နင္တို႔ေတြ ငါအဲဒီေလာက္ စိတ္မရွည္ဘူးေနာ္! ငါသည္းညည္းမခံနိုင္ေတာ့ဘူး! အလုပ္ေတြဘာေတြေမ့လိုက္ေတာ့! အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြား!”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို အျခားလူမ်ားကို ေဒါသထြက္ေသာအခါ ေအာ္သကဲ့သို ေအာ္ေလသည္။

“Nonomiya! Youko ကိုေတာင္းပန္လိုက္ ! Youkoa ကလည္း ခြင့္လြတ္လိုက္!”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မူန္ကုတ္ကုတ္ျဖစ္ေနသည္ကို အေရးမစိုက္ ေျပာခ်င္ရာေျပာေလ၏။

“ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး ဒါေပမယ့္ အျပန္ၾကရင္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လာခဲ့! ၿပီးရင္ မနက္ျဖန္ အလုပ္လာခဲ့ ၾကားလား ဒါအမိန႔္ပဲ”

သတိမထားမိခင္မွာပဲ Tsukmori ႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္ဆုံမိၿပီး ခဏအၾကာမွာပင္ အသီးသီး သက္ျပင္းခ်မိၾကသည္။

“ေဟ့ မင္းဘာလုပ္မွာလဲ”

အတင္းအက်ပ္ အမိန႔္ကို ရင္ဆိုင္ ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၾကည့္ခ်င္းထပ္ဆုံမိၿပီး ေနာက္ဆုံး ျငင္း၍မရေတာ့သျဖင့္ ေခါင္း မညိတ္ခ်င္ညိတ္ခ်င္ျဖင့္ ညိတ္လိုက္သည္။

“. . . ဟုတ္ကဲ့”

ျဖဴျပၿပ လမ္းမီးမ်ား ေအာက္ဝယ္ ဘူတာ႐ုံအနီး လမ္းက်ဥ္းေလးမွ ေလၽွာက္ခဲ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား တိတ္ဆိတ္။ လမ္းမႀကီးသို႔ အျဖတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အျမင္တြင္ လွပေသာ မီးေရာင္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လၽွံ ၊ လူ ေပါင္းမ်ားစြာ ဆူညံသံမ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားသည့္ လမ္းမႀကိး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕ျဖတ္သန္းသြားေသာ ကားမီးမ်ားမွာ အဝါေရာင္ ၊ အေဝးမွ ဥဩသံမွာလည္း ဆူညံ ၊ တိတ္ဆိတ္ေနသည္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သာ။ Tsukimori မွာ ပထမဆုံးအေနျဖင့္ လွုပ္ရွားလိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ သူမ ရပ္လိုက္ကာ

“နင္အခုတေလာ ထူးဆန္းေနတယ္” ဟု အသံတိုးတိုးျဖင့္ လိုရင္းကို ေျပာသည္။

“ကိစၥတစ္ခုခု ရွိလို႔လား?”

“ငါပုံစံက ဒီလိုျဖစ္ေနလို႔လား?” ဟုျပန္ေမးလိုက္သည္၊

သူမေမးကိုကိုင္လိုက္ၿပီး ဆက္၍ေမးသည္။

“Konan-san နဲ႔မ်ား ပတ္သတ္ေနလား?”

ကၽြန္ေတာ္ သူေရွ႕မွာ Konan စကားမေျပာဖူးပါဘူး ဟု ေတြးမိသည္။

“ငါမရွိတုံး သူဆိုင္ကိုလားေသးတယ္လို႔ၾကားတယ္”

သို႔ေသာ္ သူမအေနျဖင့္ ႀကိဳသိထားမည္ဟု ယူဆမိသည္။

“Mirai-san ေျပာေတာ့ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတြဲေတြလိုပဲဆို”

Mirai-aan ဘာေျပာလိုက္လဲမသိ? ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္သည္ေတာ့မဟုတ္။

“နင္နဲ႔မဆိုင္ပါဘူး” ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ ပိတ္ေျပာလိုက္ၿပီး အၾကည့္ကို သူမဆီမွာ ဖယ္ခြာလိုက္သည္။

Konan ႏွင့္ေျပာသည့္အေၾကာင္းမ်ားကို သူမႏွင့္မေျပာခ်င္။

“ဆိုင္တာေပါ့!”

ကၽြန္ေတာ္ Konan ႏွင့္ဆက္သြယ္ေနသည္ကို သူမၾကားမွ မေႏွာက္ယွက္နိုင္ရန္ ႀကိဳကာထားရမည္။

“ငါေျပာတယ္ မဆိုင္ပါဘူးဆို!”

ေသခ်ာသည္ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ဝင္မပါေစခ်င္သည္ကို သူမကိုယ္တိုင္ သိဟန္မေပၚ။

“ငါလ်စ္လ်ဴမရွုနိုင္ဘူး!” သူမမ်က္လုံးမ်ားမွ တည္သြားသည္။

“နင္နဲ႔ပတ္သတ္တာေတြ အကုန္ ငါ့အတြက္ အေရးႀကီးတာပဲ”

Tsukimori မ်က္လုံးအဝိုင္းသားျဖင့္ ေတာက္ပေနေသာ မ်က္ဆံေအာက္ဝယ္ စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းလွသည္ ကၽြန္ေတာ္မ်က္နာ အေရာင္ျပန္ေနသည္။ “ေတာ္ပါေတာ့ကြာ! ဒီလို မ်က္လုံးနဲ႔ မၾကည့္ပါနဲ႔ ! ကၽြန္ေတာ္မွာ သူမကို ျငင္းဆန္နိုင္သည့္ အေျခအေနမွာ မရွိသျဖင့္ မ်က္နာသာလြဲလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားခ်က္မ်ားကို ရင္ထဲတြင္သာ သိမ္းဆည္းထားခ်င္သူ တစ္ေယာက္။ ထိုေၾကာင့္ မေက်နပ္သလိုျဖင့္ ကိုယ္ကို မတ္လိုက္ၿပီး

“ငါ လက္မေလ်ာ့တက္တဲ့ မိန္းမေတြကို မုန္းတယ္”

ဟန္ေဆာင္ေနပါက ခြင့္လြတ္ဖြယ္ရာ ရွိေသာ္လည္း ကံမေကာင္းစြာစိတ္ပါလက္ပါ လုပ္မိေနျခင္း။ တကယ္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အက်ပ္ေတြ႕ေနသည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း မေက်မနပ္ ၊ Konan ႏွင့္ ဘာမွေသခ်ာ မလုပ္ျဖစ္ေသးသျဖင့္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ကိုယ္ကို ဖိအားေပးမိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီပုစၧာကို မေျဖရွင္းနိုင္သျဖင့္။ သူသာ လူသတ္နည္းစာရြက္ကို ရွာေတြ႕သြားလၽွင္ဟု အေတြးက ကၽြန္ေတာ္ကို အနားမရ။ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ္ သူမ အေပၚ အေကာင္းျမင္မိသည္ကို မရွိ။ ႐ုတ္တရက္ Tsukimori ကၽြန္ေတာ္ လက္ေမာင္းကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။

“လာ”

သူမ ကၽြန္ေတာ္ကို ဘတ္စ္ကားဂိတ္အနီးရွိ ခုံတန္းလ်ားအနီးတြင္ထိုင္ခိုင္းသည္။ ထိုေနာက္ ကိုက္အနည္းငယ္ေဝးေသာ အေအးအေရာင္းစက္ကို သုတ္သုတ္ေျပးသြားၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ သံဗူး ႏွစ္ဘူး ယူလာကာ ကၽြန္ေတာ္ဆီသို႔ေရာက္လာသည္။ ထိုေနာက္ သူမ ျပဳံး၏။

“နင္ ဒါႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား”

သူမ လိေမၼာ္ရည္သံဘူးကို လွမ္း၍ ထိုးေပးလိုက္သည္။ ေဒါသထြက္ေနသည္ကိုပင္ ေမ့ၿပီး လွမ္းယူလိုက္မိသည္။ Tsukimori Youko ကေတာ့ တကယ္ကို ေလၽွာ့တြက္၍မရ။ ၾကည့္ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာသည့္စကားကိုပင္ ျပန္နားေထာင္သည္ထင္သည္။

“Mirai-san ကျပန္တည့္ခိုင္းတာေတာင္ ငါတို႔ ထပ္ၿပီး စကားမ်ားေနရင္ မနက္ျဖန္ေတာ့ ငါ သူကို ရင္မဆိုင္ရဲဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ အေအးဘူးကို သူမဆီမ အေဝးကိုလွမ္းယူကာ အဖုံးကိုဖြင့္ လိေမၼာ္ရည္ေအးေအးေလးကို ၿမိဳခ်လိုက္သည္။

“ငါတို႔ကို ဒီေလာက္ စိတ္ပူေပးမယ့္သူ ရွိတာ ဝမ္းသာရမွာေပါ့ မဟုတ္လား?”

ခ်ဥ္ေသာ္လည္း လန္းဆန္းသြားေစသည့္ လိေမၼာ္ရည္က ဆူညံေသာင္းက်န္းေစသည့္ စိတ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစသည္။

“. . . နင္ေျပာတဲ့အတိုင္း ေဆာရီးပါ”

Tsukimori ကၽြန္ေတာ္ေဘးတြင္ ကပ္ထိုင္လိုက္သည္။

“ဟင့္အင္း ငါ့ကိုခြင့္လြတ္ပါ”

သူမ ဆံပင္ဖ်ားမွာ ေလေပၚတြင္ ပ်ံဝဲလၽွက္။ “ငါလည္း တခါတေလ စိတ္ေကာက္ၾကည့္တာပါ”

သူမ ခစ္ခစ္ရယ္လိုက္ၿပီး အၾကည့္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဆီသို႔။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငါ့ကို ေအးစက္စက္ ဆက္ဆံတာကိုး”

သူမ မ်က္နာကို ကၽြန္ေတာ္အနားကပ္ၿပီး အျပစ္တင္လိုေသာ မ်က္လုံးျဖင့္

“ငါအိမ္ကို လာခဲ့ပါဦး ဒီတစ္ေခါက္ နင္မႀကိဳက္တာ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ကတိေပးတယ္ အိုေက?”

သူမ ေနာက္လိုက္ၿပီး သူမဖာသာ ရယ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမ၏ မ်က္နာတြင္ အထီးက်န္သည္ဆိုသည္ကိုမေတြ႕ ။ ယခုမွ သတိရသည္က သူမက တစ္ေယာက္ေနေနရသည္ပဲ။ Tsukimori အိမ္မွာ အေတာ္က်ယ္ၿပီး ဘယ္သူမွမရွိပါက ပို၍ က်ယ္သည္ဟုပင္ ထင္မိရသည္။ စိတ္ပူမွုမ်ားမွ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ ယွက္ႏြယ္၍။

“. . . ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း နင္တကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္”

တကယ္တမ္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဖာသာ Konan ႏွင့္ရွိေနသည္ကိုက Tsukimori ကို ဂ႐ုစိုက္ရန္ ၊ သို႔ေသာ္ သူမကို ယခုကဲ့သို႔ တစ္ေယာက္တည္း ျမင္ရသည္ကလည္း စိတ္ထဲမွာ အျပစ္ရွိသလို။

“အိုး ဟုတ္တယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ငါ့ကို မကူညီတဲ့အျပင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာကိုး ငါ့မွာ ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ေတာင္ မေနရဘူး”

“အင္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး”

“နင္ေနာက္ေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ……….”

Tsukimori ပုခုံးကိုတြန႔္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းအနည္းငယ္ခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမကို Kanon ထက္စာလၽွင္ အေရးေပးေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ ေကာ္ဖီဆိုင္ၾကရင္ ပုံမွန္အတိုင္းေနပါ့မယ္ ဒီေတာ့ Mirai-san ကိုၾကည့္ေျပာလိုက္ဦး”

စကားစကိုျဖတ္ကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။

“__Konan-san နဲ႔နင္က အသက္ကြာေပမယ့္ ညီအကိုေတြလိုပဲ”

Tsukimori တိုးတိုးေလးေျပာသည္။

“ၾကည့္ရတာ ဒါေၾကာင့္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ေယာက်ာ္းေလးေတြဆိုေတာ့ ငါ့ကို ခ်န္ထားသလို ခံစားရလို႔ စိတ္မေကာင္းဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ ခုံတြင္ျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီး ေဘးမွ မိုးထားသည့္ သူမ မ်က္နာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။

“. . .Konan-san နဲ႔ငါက ညီအကိုေတြနဲ႔တူတယ္ ဟုတ္လား? နင္ငါနဲ႔ Mirai-san နဲ႔ကိုလည္း အဲဒီလို ႏွိုင္းေသးတယ္မဟုတ္လား?”

“အင္းဟုတ္တယ္ နင္ေျပာမွ သတိထားမိတယ္။ နင္တို႔သုံးေယာက္စလုံးဆင္တူတယ္ ႐ုပ္ကိုေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ နင္သိတယ္ မဟုတ္လား?”

“ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ?”

သူမမ်က္လုံးထဲကၽြန္ေတာ္ကို ဘယ္လိုျမင္သည္ ဆိုသည္ကို စိတ္ဝင္စားမိသည္။

“ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမယ္ မသိဘူး ဒါေပမယ့္ သုံးေယာက္လုံး ဘဝကို ျဖတ္သန္းၾကတဲ့ပုံစံေတြက ဆင္ၾကတယ္”

“. . . ဘဝကိုျဖတ္သန္းတဲ့ပုံစံ ဟမ္”

“ေဆာရီး ငါေသခ်ာေျပာျပလို႔မတက္ဘူး”

“ဟင့္အင္း နင္ေျပာတာ သေဘာေပါက္တယ္”

ဘဝကိုျဖတ္သန္းသည့္ပုံစံ ဆိုသည္မွာ အေတာ္ေလးကို က်ယ္ျပန႔္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တန္ဖိုးမ်ားဟု ယူဆပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း သိပ္ကြာလွဟု မထင္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔တို႔ကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။ Tsukimori အျမင္သည္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွသည္။ ထိုေၾကာင့္ သူမကို ထပ္ေမးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အထူးသျဖင့္ Konan အေၾကာင္း

“ေျပာပါဦး Konan ကိုဘယ္လိုျမင္လဲ? ထူးဆန္းတဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႔တူတယ္ေနာ္ မဟုတ္ဘူးလား?”

Tsukimori သူမေမးကိုလက္ျဖင့္ေထာက္လိုက္ၿပီး အဓိပၸါယ္ရွိစြာ သက္ျပင္းခ်၍ “အင္း ေသခ်ာတာေပါ့!”

“နင္သေဘာမက်သလိုပဲ” ဟု၍ ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ျပလိုက္သည္။

“ငါသူ႔ကိုမႀကိဳက္ဘူး သူရွိရင္ ေနရထိုင္ရတာ အဆင္မေျပဘူး သူအျမဲတမ္း ငါ့ကိုအကဲခတ္ေနေတာ့ သတိထားေနရတယ္ သူ႔နဲ႔အၾကာႀကီးေနရတာ ပင္ပန္းတယ္ ဒီလူက ပုံမွန္မဟုတ္ဘူး”

သူမ သြယ္လ်သည့္ ပုခုံးမ်ားကို တြန႔္ပ်လိုက္ပုံက ေက်ာရိုးတစ္ေလ်ာက္ ၾကက္သီးေမြးညႇင္းထသည့္ႏွယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ထိုကဲ့သို႔ မၾကာခဏ မျမင္ဖူး။ သို႔ေသာ္ Konan ကို မည္သူမဆို ထိုသို႔ပင္ ျမင္လိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ ထိုလူသည္ ပုံမွန္မဟုတ္။

“ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔စာရင္ ငါနင့္အနားမွာ နာရီတိုင္းလိုလို ရွိေနခ်င္တယ္ ဘာလို႔လဲသိလား?”

သူမေခါင္းကို မတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မ်က္နာကို နတ္ဆိုးမေလးလို ေခ်ာင္းၾကည့္သည္။

“မေမးနဲ႔ေလ” ကၽြန္ေတာ္ သူမအၾကည့္ကို ေရွာင္လြဲလိုက္သည္။

“ငါတျခားစုံေထာက္ေတြေတာ့ မသိဘူး ၊ ဒါေပမယ့္ သူက ထူးျခားတဲ့အစားထဲမွာပါတယ္။ ငါ့ကို အမ်ားႀကီးညြန္ျပသြားတယ္ ငါ့သူ႔ကို မယွဥ္နိုင္ဘူး”

ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အသိဉာဏ္ျဖင့္ လိုက္မမွီ။ သူ႔ကဲ့သို႔လိုမ်ိဳးသည္ အလြန္ပင္ ျပင္းထန္လွသျဖင့္ ယွဥ္ဖို႔မလြယ္။

“သူနဲ႔ဆင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ နင္က Konan-san ကို ငါ့ထက္ ပိုနားလည္မွာေပါ့”

သူမက ေျပာ၍ “ဟုတ္လား”

Tsukimori သူမႏွုတ္ခမ္းဖ်ားမွ ထြန္းသစ္စ လမင္းလိုျပဳံးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလုံးတစ္ခ်က္ခုန္ရန္ပင္ ေမ့သြားသည္။

“သူက နင့္ကို ဂ႐ုစိုက္တယ္ဆိုတာ ငါ့ထက္နင့္ကို ပိုသေဘာက်လို႔မဟုတ္ဘူးလား? ကိုယ္နဲ႔တူတဲ့ လူေတြကို နားလည္တယ္ဆိုတာ သဘာဝက်တယ္ေလ”

သူမ ျဖည့္ေျပာလိုက္သည္ စကားလုံးတိုင္းကို ႏွလုံးသားမွ တုန္ရီစြာ တုံ႔ျပန္ေလသည္။

“ဒါမဟုတ္ပါဘူး ငါသူဘာေတြေတြးေနလဲ မသိနိုင္ဘူး”

“တကယ္ပါ အခ်ိန္နဲ႔အမၽွ နင္ဘာေတြးေနလဲဆိုတာလဲ ငါမသိဘူး Nonomiya-kun”

သူမ ခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး ဆံပင္ကိုလွုပ္ခါလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မွ ဗလာနတၱိ ၊ ေျခရာခံရသည္မွာ နီးကပ္သြားသလိုႏွင့္ တကယ္မျမင္နိုင္။

“နင္ဘာေတြ သေဘာေပါက္ေနတာလဲ? နင္ဘာေျပာခ်င္လဲဆိုတာ ငါနားမလည္ဘူး”

သို႔ေသာ္ ေျခရာမွ တျခားတစ္ေနရာတြင္ ရွိသည္ဟု ယုံၾကည္သည္။

“အမ္ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က တူတယ္ေလ!”

Tsukimori ေနာက္ေျပာင္လိုသည့္ အျပဳံးျဖင့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို ညည္းျပလိုက္သည္။

“ဟင့္အင္း ဒီစကားေျပာၿပီးၿပီေလ”

သူမကို အေလာတႀကီး ၾကည့္လိုက္ေသာ္ အဆင္မေျပသလိုျဖင့္ သာသာယာယာ ပုခုံးကို တြန႔္လိုက္ၿပီး သူမ ပါးစပ္ကိုဟလိုက္ၿပီးတစ္ခုခု ေျပာရန္ ျပင္ဆင္ေနဟန္။ သူမစကားမစခင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ အရင္ျပင္ဆင္လိုက္သည္။

“သူဘာေတြးေနလဲ သိခ်င္ရင္ နင္သာသူ႔ေနရာမွာဆို ဘာလုပ္မလဲသာ ေတြးလိုက္”

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆင္တူၾကသည္ကိုး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေတြးမ်ားလည္း ဆင္ၾကေပလိမ့္မည္။ သူမ အျပဳံးျဖင့္ျဖည့္လိုက္သည္။ သူမ စကားမဆုံးခင္ ကၽြန္ေတာ္ စ၍ ေတြးမိသည္။ Konan လုပ္ရန္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးမ်ားကို ခ်ိတ္ဆက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း? ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ခ်င္သည္နည္း? အႀကံအစည္မ်ားမွ ဦးေႏွာက္ထဲမွ ထြက္လာသည္။

“. . . ေဆာရီး ငါလုပ္စရာရွိေသးလို႔”

သူမ ကို စကားကို အျမန္ေျပာ ၊ ယမ္း ၁၂၀ ကို သူမလက္ထဲသို႔ေပးလိုက္ကာ အိမ္သို႔ အေျပးျပန္လာသည္။ ညဖက္ၿမိဳ႕ထဲတြင္ သူမ ေအာ္ေခၚေနသည္ ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္၊ သုတ္သုတ္ ျပန္လာ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းသာ ေနလိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေနလိုၿပီး လၽွံေနသည့္အေတြးမ်ားကို စုေဆာင္းလိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယခုထက္ထိ Konan ႏွင့္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမည္ကို အေျဖေကာင္းေကာင္းမေတြ႕ေသး။ ကၽြန္ေတာ္ အခု ထိုကိစၥကို ေတြးမည္။

__ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေၾကာင္းမွန္တြင္ေရာက္ေနၿပီ။

ကိစၥကျပတ္ျပတ္သားသား ၿပီးဆုံးရန္မလို ၊ ထို႔အျပင္ အျဖစ္အပ်က္၏ ေနာက္ကြယ္မွ အမွန္တရားသည္လည္း အေရးမႀကီးလွ။ ေသခ်ာသည္က ထိုႏွစ္ခု။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ထိုသို႔ပင္ ယူဆ၍ ျဖစ္သည္။