Suzumiya Haruhi:Volumo1 Ĉapitro1
Post mi registris por loka mezlernejo, mi baldaŭ bedaŭris ĝin, ĉar la lernejo, kiun mi frekventis, sidis supre sur longa, kruta monteto. Egale printempe, Mi fariĝis tre bolitan kaj ŝvita, kvazaŭ mi grimpis grandan monton. ĉiufoje kiam mi memoris ĉi tio, kune kun la fakto, ke por la sekvonta tri jaroj mi devos refari la saman agon ĉiutage matene, mi jam sentas laca kaj melankolia. Mi iom trodormis hodiaŭ, kaj eble tial mi piediris tiom pli rapide, aŭ eble tial mi estis tiom laca tiam. Mi povus vekiĝis dek minutojn pli frua, sed kiel vi ĉiuj scias, oni dormas plej bone tuj antaŭ jam venis la tempon por vekiĝi. Mi ne volas malŝpari tiujn dek valorajn minutojn. Do, Mi konsciis, ke min povus neniam vekiĝi frue, ĉion dirite, kiu signifas, ke mi devus ripeti ĉi tiun matenfaradon dum la sekvonta tri jaroj. ĉi tio estis entute tro malĝojiga.
Tial mi havis malgajan menion dum la enir-ceremonio. ĉiuj aliaj en la nenecese granda aŭditorio havis tiun „mi komencas novan vojaĝon" aspekto sur iliaj vizaĝoj. Vi scias tiun unikan aspekton: la esperema, sed plena per necerteco mieno ke ĉiu nova studento portas, enirante novan lernejon. Por mi, ĝi ne tielis - multaj malnovaj samklasanoj de mia siatempa submezlernejo ankaŭ frekventis ĉi tiun lernejon. Plie, ankaŭ kelkaj el miaj amikoj estis tie ĉi. Sekve, Mi ne aspektis tiel maltrankvila - aŭ ekscita - kiel aliaj personoj.
La knaboj estis en jakoj, kaj la knabinoj estis en maristaj uniformoj. Ha, tio estas iom stranga kombinajxo. Eble la lernejestro monotone preleganta sur la stadio havas ia fetiĉo por maristaj uniformoj. Dum mi pripensis ĉi tiujn senutilajn aferojn, la stulta ceremonio fine finiĝis. Mi, kune kun miaj nebonvenetaj novaj samklasanoj, eniris klasĉambron n-ro 1-5.
Nia ĉefĉambra instruisto Okabe-sensei, kiu havis antaŭspegule dumhore ekzercita rideto, marŝis al la antaŭo de la klasĉambro kaj donis sinprezento. Unue, li diris, ke li estas instruisto de sportoj kaj estas la trejnisto de la manpilk-luda teamo. Tiame, li ekparolis pri liaj forpasintaj tagoj, kaj diris, ke kiam li estis en universitato, li ludis por la manpilk-luda teamo, kaj eĉ gajnis la ĉampiona maĉo, kaj ke tiu ĉi lernejo grave mankas manpilk-ludistoj, do, kiu (ajn) aliĝus la teamon, tuj fariĝus regululo. Poste, li plu diris pri tio, ke manpilkado estas la plej interesa sporto en la mondo ktp ktp ktp ktp. Ĝuste kiam mi pensis ke li neniam finus, li subite elbalbutis:
"Nun, mi sugestas, ke vi prezentu vin unu post la alia?"
Tian ĉi aferon oni atendu, tial mi ne estis vere surprizita.
Unu post la alia, la personoj en la maldekstra flanko de la klasĉambro komencis prezenti sin. Ili levis siajn manojn, poste deklamis siajn nomojn, la nomojn de siaj malnovaj lernejoj kaj aliaj trivialaj aferojn, ekzemple siajn ŝatokupojn aŭ preferatajn manĝajxojn. Iuj murmuris tra la dentoj por plemumi la taskon, kelkaj faris tre interesajn prezentojn, tamen iuj provis diri terurajn ŝercojn, kiuj malaltigis la ĉambran etoson. Dum la aliaj prezentis sin, mia vico alproksimiĝis. Mi eknervoziĝis! Vi certe scias, kiel mi sentis, ĉu ne?
Post mi sukcese eldiris mian zorgeme elpensitan, mallongan sinprezenton sen balbuti miajn vortojn, kiel laŭeble, mi sidiĝis, sentante la trankviliĝon de finiĝo de afero malagrabla, sed neevitebla. La persono malantaŭ mi insistis por sia vico kaj - ho, Mi verŝajne neniam forgesos ĉi tion por la restaĵo de mia vivo - diris legendiĝontaj vortoj.
"Mia nomo estas Suzumja Haruhi. Mi diplomiĝis ĉe Orienta Submezlernejo."
Ĝis ĉi tiu punkto la sinprezento estis normala, tial mi ne eĉ provis turni min por rigardi ŝin. Mi rigardis al la ĉambroantaŭo kaj aŭskultis ŝian krispan voĉon.
"Min neniom interesas ordinaruloj. Se iu ĉi tie estas eksterterulo, tempovojaĝanto, dimensiovojaĝanto, aŭ telepatiulo, bonvolu veni renkonti min! Tio estas ĉio."
Kiam mi aŭdis tion, mi ne povis ne turni min malantaŭen.
Ŝi havis longan nigran hararon. Ŝia ĉarma vizaĝo estis plena per aŭdaca kaj serioza rigardo dum la aliaj el la klaso fiksrigardis ŝin. Ŝia seriozeco kaj persistemo brilis tra ŝiaj brilaj okuloj kaj longaj brovoj. Ŝiaj lipetoj estis streĉe ferma. Ĉi tio estis mia unua impreso de ĉi tiu knabino.
Mi ankoraŭ memoras, kiom luma ŝia blanka kolo estis - staranta jene estis miriga belulino.
Haruhi, kun ŝiaj provokaj okuloj, ĉirkaŭrigardis la klason malrapide, ĉesis por rigardi al mi (mia buŝo estis larĝe malfermita), kaj poste sidiĝis sen eĉ rideto.
Ĉu tio estu amuza?
r, bonvolu, ven vid mi! Tio estas ĉiuj."
Sur aŭd ke, mi ne povus helpon sed return.
Ŝi havis laŭlonge nigran hararon. Ŝi ĉarma vizaĝo estis plena de aŭdaca kaj malfacila rigardo kiel la aliaj de la klaso fiksrigardis ŝin. Ŝi graveco kaj persistemo bril per ŝiaj glinting okuloj kaj longaj brovoj. Ŝi malgrandaj lipoj estis streĉe fermis. Ĉi tiu estis mia unua impreso de ĉi tiu fraŭlino.
Mi ankoraŭ memori kiel lumanta ŝi blanka kolo estis - star estis mirig belecon.
Haruhi, kun ŝi provokaj okuloj, skan la klaso malrapide, halt al kolere rigard mi (Mi havis mian buŝon larĝe malferm), kaj poste sidiĝis neniom ..int-e rideto.
Estis tio, ke devus ..i esti amuza?
Ĉe tiu momento mi kredas, ke ĉies mensoj estis plena per demandosignoj, kaj ke ĉiu estis konfuzita pri tio, kio sia reago estu "Ĉu mi ridu?" Neniu sciis.
Nu, se oni juĝas laŭ la konkludo, ĝi estis nek ŝerco nek ridafero, kiel Haruhi neniam diris aferon tian.
Ŝi ĉiam estas serioza.
Tio ĉi estas bazita sur mia propra sperto - ĝi ne povas esti malprava.
Post la feo de silento ŝvebis ĉirkaŭ la klasĉambro dum proksimume tridek sekundoj, la hejmĉambra instruisto, hezitis, kaj signalis al la sekvonta persono daŭri, kaj fine, la streĉa etoso leviĝis.
Tiel ni unuafoje renkontis.
Mi solene ĵuras - mi vere volas kredi, ke ĝi estis nur koincido.
Post ŝi forprenis ĉies atenton je la unua tago, Haruhi fariĝis senkulpa mezlernejanino.
Tio estis la [calm befor the storm]! Mi fine scias tion, nun.
Ĉiuokaze, ciu en la lernejo venis de unu el la kvar submezlernejoj en la urbo - homoj kun pli-malpli mezbonaj ekzamenaj markoj.
