Suzumiya Haruhi:Volumo1 Ĉapitro1

Post mi registris por loka mezlernejo, mi baldaŭ bedaŭris ĝin, ĉar la lernejo, kiun mi frekventis, sidis supre sur longa, kruta monteto. Egale printempe, Mi fariĝis tre bolitan kaj ŝvita, kvazaŭ mi grimpis grandan monton. ĉiufoje kiam mi memoris ĉi tio, kune kun la fakto, ke por la sekvonta tri jaroj mi devos refari la saman agon ĉiutage matene, mi jam sentas laca kaj melankolia. Mi iom trodormis hodiaŭ, kaj eble tial mi piediris tiom pli rapide, aŭ eble tial mi estis tiom laca tiam. Mi povus vekiĝis dek minutojn pli frua, sed kiel vi ĉiuj scias, oni dormas plej bone tuj antaŭ jam venis la tempon por vekiĝi. Mi ne volas malŝpari tiujn dek valorajn minutojn. Do, Mi konsciis, ke min povus neniam vekiĝi frue, ĉion dirite, kiu signifas, ke mi devus ripeti ĉi tiun matenfaradon dum la sekvonta tri jaroj. ĉi tio estis entute tro malĝojiga.

Tial mi havis malgajan menion dum la enir-ceremonio. ĉiuj aliaj en la nenecese granda aŭditorio havis tiun „mi komencas novan vojaĝon" aspekto sur iliaj vizaĝoj. Vi scias tiun unikan aspekton: la esperema, sed plena per necerteco mieno ke ĉiu nova studento portas, enirante novan lernejon. Por mi, ĝi ne tielis - multaj malnovaj samklasanoj de mia siatempa submezlernejo ankaŭ frekventis ĉi tiun lernejon. Plie, ankaŭ kelkaj el miaj amikoj estis tie ĉi. Sekve, Mi ne aspektis tiel maltrankvila - aŭ ekscita - kiel aliaj personoj.

La knaboj estis en jakoj, kaj la knabinoj estis en maristaj uniformoj. Ha, tio estas iom stranga kombinajxo. Eble la lernejestro monotone preleganta sur la stadio havas ia fetiĉo por maristaj uniformoj. Dum mi pripensis ĉi tiujn senutilajn aferojn, la stulta ceremonio fine finiĝis. Mi, kune kun miaj nebonvenetaj novaj samklasanoj, eniris klasĉambron n-ro 1-5.

Nia ĉefĉambra instruisto Okabe-sensei, kiu havis antaŭspegule dumhore ekzercita rideto, marŝis al la antaŭo de la klasĉambro kaj donis sinprezento. Unue, li diris, ke li estas instruisto de sportoj kaj estas la trejnisto de la manpilk-luda teamo. Tiame, li ekparolis pri liaj forpasintaj tagoj, kaj diris, ke kiam li estis en universitato, li ludis por la manpilk-luda teamo, kaj eĉ gajnis la ĉampiona maĉo, kaj ke tiu ĉi lernejo grave mankas manpilk-ludistoj, do, kiu (ajn) aliĝus la teamon, tuj fariĝus regululo. Poste, li plu diris pri tio, ke manpilkado estas la plej interesa sporto en la mondo ktp ktp ktp ktp. Ĝuste kiam mi pensis ke li neniam finus, li subite elbalbutis:

"Nun, mi sugestas, ke vi prezentu vin unu post la alia?"

Tian ĉi aferon oni atendu, tial mi ne estis vere surprizita.

Unu post la alia, la personoj en la maldekstra flanko de la klasĉambro komencis prezenti sin. Ili levis siajn manojn, poste deklamis siajn nomojn, la nomojn de siaj malnovaj lernejoj kaj aliaj trivialaj aferojn, ekzemple siajn ŝatokupojn aŭ preferatajn manĝajxojn. Iuj murmurita por plemumi la taskon, kelkaj farita iuj belaj interesaj prezentoj,