Suzumiya Haruhi:Volumo1 Ĉapitro1

Post mi registris por loka mezlernejo, mi baldaŭ bedaŭris ĝin, ĉar la lernejo, kiun mi frekventis, sidis supre sur longa, kruta monteto. Egale printempe, Mi fariĝis tre bolitan kaj ŝvita, kvazaŭ mi grimpis grandan monton. ĉiufoje kiam mi memoris ĉi tio, kune kun la fakto, ke por la sekvonta tri jaroj mi devos refari la saman agon ĉiutage matene, mi jam sentas laca kaj melankolia. Mi iom trodormis hodiaŭ, kaj eble tial mi piediris tiom pli rapide, aŭ eble tial mi estis tiom laca tiam. Mi povus vekiĝis dek minutojn pli frua, sed kiel vi ĉiuj scias, oni dormas plej bone tuj antaŭ jam venis la tempon por vekiĝi. Mi ne volas malŝpari tiujn dek valorajn minutojn. Do, Mi konsciis, ke min povus neniam vekiĝi frue, ĉion dirite, kiu signifas, ke mi devus ripeti ĉi tiun matenfaradon dum la sekvonta tri jaroj. ĉi tio estis entute tro malĝojiga.

Tial mi havis malgajan menion dum la enir-ceremonio. ĉiuj aliaj en la nenecese granda aŭditorio havis tiun „mi komencas novan vojaĝon" aspekto sur iliaj vizaĝoj. Vi scias tiun unikan aspekton: la esperema, sed plena per necerteco mieno ke ĉiu nova studento portas, enirante novan lernejon. Por mi, ĝi ne tielis - multaj malnovaj samklasanoj de mia siatempa submezlernejo ankaŭ frekventis ĉi tiun lernejon. Plie, ankaŭ kelkaj el miaj amikoj estis tie ĉi. Sekve, Mi ne aspektis tiel maltrankvila - aŭ ekscita - kiel aliaj personoj.

La knaboj estis en jakoj, kaj la knabinoj estis en maristaj uniformoj. Ha, tio estas iom stranga kombinajxo. Eble la lernejestro monotone preleganta sur la stadio havas ia fetiĉo por maristaj uniformoj. Dum mi pripensis ĉi tiujn senutilajn aferojn, la stulta ceremonio fine finiĝis. Mi, kune kun miaj nebonvenetaj novaj samklasanoj, eniris klasĉambron n-ro 1-5.

Nia ĉefĉambra instruisto Okabe-sensei, kiu havis antaŭspegule dumhore ekzercita rideto, marŝis al la antaŭo de la klasĉambro kaj donis sinprezento. Unue, li diris, ke li estas instruisto de sportoj kaj estas la trejnisto de la manpilk-luda teamo. Tiame, li ekparolis pri liaj forpasintaj tagoj, kaj diris, ke kiam li estis en universitato, li ludis por la manpilk-luda teamo, kaj eĉ gajnis la ĉampiona maĉo, kaj ke tiu ĉi lernejo grave mankas manpilk-ludistoj, do, kiu (ajn) aliĝus la teamon, tuj fariĝus regululo. Poste, li plu diris pri tio, ke manpilkado estas la plej interesa sporto en la mondo ktp ktp ktp ktp. Ĝuste kiam mi pensis ke li neniam finus, li subite elbalbutis:

"Nun, mi sugestas, ke vi prezentu vin unu post la alia?"

Tian ĉi aferon oni atendu, tial mi ne estis vere surprizita.

Unu post la alia, la personoj en la maldekstra flanko de la klasĉambro komencis prezenti sin. Ili levis siajn manojn, poste deklamis siajn nomojn, la nomojn de siaj malnovaj lernejoj kaj aliaj trivialaj aferojn, ekzemple siajn ŝatokupojn aŭ preferatajn manĝajxojn. Iuj murmuris tra la dentoj por plemumi la taskon, kelkaj faris tre interesajn prezentojn, tamen iuj provis diri terurajn ŝercojn, kiuj malaltigis la ĉambran etoson. Dum la aliaj prezentis sin, mia vico alproksimiĝis. Mi eknervoziĝis! Vi certe scias, kiel mi sentis, ĉu ne?

Post mi sukcese eldiris mian zorgeme elpensitan, mallongan sinprezenton sen balbuti miajn vortojn, kiel laŭeble, mi sidiĝis, sentante la trankviliĝon de finiĝo de afero malagrabla, sed neevitebla. La persono malantaŭ mi insistis por sia vico kaj - ho, Mi verŝajne neniam forgesos ĉi tion por la restaĵo de mia vivo - diris legendiĝontaj vortoj.

"Mia nomo estas Suzumja Haruhi. Mi diplomiĝis ĉe Orienta Submezlernejo."

Ĝis ĉi tiu punkto la sinprezento estis normala, tial mi ne eĉ provis turni min por rigardi ŝin. Mi rigardis al la ĉambroantaŭo kaj aŭskultis ŝian krispan voĉon.

"Min neniom interesas ordinaruloj. Se iu ĉi tie estas eksterterulo, tempovojaĝanto, dimensiovojaĝanto, aŭ telepatiulo, bonvolu veni renkonti min! Tio estas ĉio."

Kiam mi aŭdis tion, mi ne povis ne turni min malantaŭen.

Ŝi havis longan nigran hararon. Ŝia ĉarma vizaĝo estis plena per aŭdaca kaj serioza rigardo dum la aliaj el la klaso fiksrigardis ŝin. Ŝia seriozeco kaj persistemo brilis tra ŝiaj brilaj okuloj kaj longaj brovoj. Ŝiaj lipetoj estis streĉe ferma. Ĉi tio estis mia unua impreso de ĉi tiu knabino.

Mi ankoraŭ memoras, kiom luma ŝia blanka kolo estis - staranta jene estis miriga belulino.

Haruhi, kun ŝiaj provokaj okuloj, ĉirkaŭrigardis la klason malrapide, ĉesis por rigardi al mi (mia buŝo estis larĝe malfermita), kaj poste sidiĝis sen eĉ rideto.

Ĉu tio estu amuza?

Ŝi havis laŭlonge nigran hararon. Ŝi ĉarma vizaĝo estis plena de aŭdaca kaj malfacila rigardo kiel la aliaj de la klaso fiksrigardis ŝin. Ŝi graveco kaj persistemo bril per ŝiaj glinting okuloj kaj longaj brovoj. Ŝi malgrandaj lipoj estis streĉe fermis. Ĉi tiu estis mia unua impreso de ĉi tiu fraŭlino.

Mi ankoraŭ memori kiel lumanta ŝi blanka kolo estis - star estis mirig belecon.

Haruhi, kun ŝi provokaj okuloj, skan la klaso malrapide, halt al kolere rigard mi (Mi havis mian buŝon larĝe malferm), kaj poste sidiĝis neniom ..int-e rideto.

Estis tio, ke devus ..i esti amuza?

Ĉe tiu momento mi kredas, ke ĉies mensoj estis plena per demandosignoj, kaj ke ĉiu estis konfuzita pri tio, kio sia reago estu "Ĉu mi ridu?" Neniu sciis.

Nu, se oni juĝas laŭ la konkludo, ĝi estis nek ŝerco nek ridafero, kiel Haruhi neniam diris aferon tian.

Ŝi ĉiam estas serioza.

Tio ĉi estas bazita sur mia propra sperto - ĝi ne povas esti malprava.

Post la feo de silento ŝvebis ĉirkaŭ la klasĉambro dum proksimume tridek sekundoj, la hejmĉambra instruisto, hezitis, kaj signalis al la sekvonta persono daŭri, kaj fine, la streĉa etoso leviĝis.

Tiel ni unuafoje renkontis. Mi solene ĵuras - mi vere volas kredi, ke ĝi estis nur koincido.

Post ŝi forprenis ĉies atenton je la unua tago, Haruhi fariĝis senkulpa mezlernejanino.

Tio estis la [calm befor the storm]! Mi fine scias tion, nun.

Ĉiuokaze, ciu en la lernejo venis de unu el la kvar submezlernejoj en la urbo - homoj kun pli-malpli mezbonaj ekzamenaj markoj. Inkluzive, kompreneble, Orienta Submezlernejo; sekve, iu en la klaso diplomiĝis samtempe, kiel Haruhi, kaj scias tion, kion ŝia silento signifas. Bedaŭrinde, mi ne konis iun de Orienta Submezlernejo; do, neniu povus klarigi al mi, kiom serioza la situacio estis. Sekve, kelkaj tagoj post tiu absurda memprezento, mi faris ion tre malsaĝan - mi provis paroli kun ŝi antaŭ kurso!

Miaj domenoj de malbona sorto ekfalis, kaj mi esti la inicatinto, kiu puŝis la unua bloko.

Komprenu. Kiam Haruhi sidis sur sia seĝo, ŝi aspektis kiel normala, ĉarma knabino. Tamen, mi devis sidi antaŭ ŝi, kaj mi pensis, ke mi simple fariĝus intima kun ŝi. Mi vere pensis ke tio funkcius. Kiel naiva. Iu, bonvolu bati sencon en min.

Kompreneble, mi komencis la konversacion kun tiu ĉi okazo.

„Hej.”

Mi turnis la kapon, kun senĝeneca rideto ĉe mia vizaĝo.

„Tiuj aferoj en via sinprezento, kiuj el ili estis seriozaj?”

Kun ŝiaj brakoj krucigitaj antaŭ ŝia brusto kaj ŝiaj lipoj firme malfermitaj, Suzumija Haruhi restigis sian seriozan sintenon, rigardante rekte en miajn okulojn.

„Kiu 'aferoj en mia sinprezento'?”

„La aferoj pri la eksterteruloj k.s.”

„Ĉu vi estas eksterterulo?”

Ŝi aspektis tre serioze.

„Ne... sed-”

„Se ne, kion vi volas de mi?”

„...Ne, nenion.”

„Do ne parolu kun mi. Vi malŝparas mian tempon.”

Ŝia firigardo estis tiel malvarma, ke mi ekdiradis „pardonu” responde, antaŭ eĉ mi konciis. Suzumija Haruhi forrigardis de mi malŝate, kaj ekmalridetis al la kretotabulo.

Mi estis dironta ion, sed mi ne povis elpensi ion bonan diri. Dankinde, je tiu momento, la ĉefinstruisto eniris la kursĉambron, kaj mi estis savita.

Sentante konfuzite, mi turnis la kapon al mia skribotablo. Tiam mi rimarkis, ke kelkaj miaj samklasanoj rigardis min kun intereso ĉe la vizaĝo. Kiam mi rerigardis ilin, tamen, mi rimarkis, ke ĉiuj ili havis la saman mienon, kvazaŭ ili estis dironto, „Nesuprize.” Kelkaj eĉ rigardis min simpatieme.

Ial tio ĝenis min. Tamen, mi poste lernis, ke ili estas diplomiĝintoj de Orienta Submezlernejo.

Kun la scio, ke mia unua kontakto kun Haruhi finiĝis tute vane, mi konstatis, ke mi konservu mian forecon de ŝi, por la asekuro de sekureco. Tio klara, semajno pasis.

Tamen, ĉiam ekzistis naivaj homoj, kiuj volis paroli kun Suzumija Haruhi, kiu ĉiam malridetis.

Plejparte, ili estis tiuj bonkoraj knabinoj, kiuj volis helpi solan samklasaninon. Tio estas bona afero, sed kontrolu vian celiton antaŭe!

„Bonan, ĉu vi spektis la televidan melodramserion, lastnokte?”

„Ne.”

„Be, kial ne?”

„Baf!”

„Vi provu ĝin. Eĉ se vi komencus meze de la serio, vi ne konvuziĝus. Ĉu vi bezonas min klarigi la antaŭajn rakontojn pro vi?”

„Tuj foriru. Vi ĝenas min!”

Nu, tiele ĝi okazis.

Malĝentila kaj senmiena. Ŝi povus montri al ili iom da bonmanieroj! Tio nur pensigis ŝiajn viktimojn, ke ili iel misagis. Je la fino, li aŭ ŝi nur povas pensi „En ordo... do, mi simple...”, kaj demandi al si „Kiel mi fuŝdiris?”, antaŭ forĝemante.

Ne malfeliĉu, vi ne fuŝagis. Io en la cerbo de Suzumija Haruhi estas malfunkcianta, ne en la via.

Kvankam mi ne malĝuis manĝi sola, mi volis, ke aliuloj pensu min solemulo, dum ĉiu alia manĝis tagmanĝon kun amikoj. Tial mi manĝis kun Kunikada', mia malnova submezlerneja amiko kaj knabo nomata Taniguĉi de Orienta Submezlernejo, kies seĝo estas apud la mia.

Fine, ni ekklaĉis pri Haruhi.

„Vi provis paroli kun Suzumija, ĉu ne?” Taniguĉi subite demandis. Mi kapjesis.

„Kaj, poste ŝi diris ion strangan kaj agis malvarme?”

Vi diras al mi.

Taniguĉi metis sian tranĉitan boligitan ovon en sian buŝon, maĉis kaj diris kun plena buŝo;

„Se tio knabino interesas vin, mi ne eltiros miajn vortojn. Mia sola konsilo estas "forgesu ĝin!" vi jam sciu, sed ŝi estas frenezulino.”

Li aldonis ke li estis en klaso kun ŝi kaj bone konis ŝin. Tiam li rakontis multajn anekdotojn pri ŝi.

„Al ŝiaj agoj mankas senco. Mi pensis, ke ŝi regus sin, kiam ŝi iris al mezlernejo, sed klare, ne. Vi aŭdis ŝian sinprezenton, ĉu ne?”

„Ĉu vi celas la eksterterulajn aferojn.”

Kunikada', kiu estis okupita pre forpreno de ostojn el sia fritita fiŝo, interrompis.

„Precize. Eĉ en submezlernejo, ŝi emas fari kaj diri stangajn aferojn. Ja, tio rememorigas min - la lerneja vandalisma okazo, ekzemple!”

„Kio?”

„Vi konas tiun umilon por skribi liniojn el kreto, ĉu ne? Kiel ĝi nomiĝas... Ĉiuokaze, ŝi kaŝeniris la lernejon nokte, kun tiu aĵo, kaj skribis grandegan bildon meze de la atletika kamparo.”

Taniguĉi ekridetis, eble li memoris tiun okazon.

„Ĝi suprizis min. Mi iris al la lernejo, frumatene, kaj mi povis vidi grandan triangulojn kaj cirklojn sur la tero. Mi ne sciis kio ĝi estas, tial mi iris al la kvara etaĝo por akiri deĉielan rigardon. Tio ne helpis - mi ankoraŭ ne scias kio la simbolo estas.”

„Ho, mi pensas ke mi vidis tion antaŭe. La simbolo aspektis kiel rompita Nazka-linioj.” diris Kunikada'.

Mi neniam antaŭe aŭdis pri tion ĉi.

„Prave! Mi scias! La ĵurnaltitolo estis simile al 'Misteraj Linioj sur Sumezlerneja Atletika Kampara, ĉu ne?”

„Ne diru al mi, ke ŝi-”

„Ŝi mem konfesis, do ne restas dubo. Kompreneble, tio konfuzis la instruistojn. Ŝi estis vokita al la ĉambro de la lernejestro. Ĉiu instruisto ĉeestis kaj esplordemandis ŝin.”

„Do, ĉu ŝi faris ĝin?”

„Mi ne scias.” Taniguĉi respondis senentuziasme, provante gluti buŝpleno da rizo.

„Mi aŭdis, ke ŝi rifuzis diri ion ajn. Kompreneble, kiam ŝi firigardas al vi, vi ne plu volas esplordemandi al ŝi. Kelkaj diras ke ŝi skribis la simbolon por voki NIFOn, aliaj ke ĝi estas magia simbolo por voki diablojn, aŭ ke ŝi provis malfermi pordon al alia dimensio. Ta-ta-ta... Estis multaj teorioj, sed se la kulpulo restas silenta, ni neniam scios ĉu la onidiroj estas vera aŭ ne. Ĝis hodiaŭ, ĝi restas mistero.”

Ial bildo de Suzumija Haruhi kun serioza mieno, okupe sibranta liniojn sur la Submezlerneja Kampare nokte, eniris mian menson. Ŝi nepre forprenis la skribilojn kaj kretopulvoron de la stokejo; eble ŝi eĉ kunportis poŝlampon! Per ĝia malhela flava lumo, Suzumija Haruhi eble aspektis tre serioza, se ne celkonscia... Okej, tio estas nur mia imago.

Sed, verdire, ŝajne Suzumija Haruhi honeste atendis NIFOn aŭ monstrojn aŭ eĉ dimensian pordon aperi. Ŝi verŝajne laboris tra la tuta nokto en la kamparo, sed, ĉar nenio aperis, ŝi foriris kun nur melankolio, mi persone pensis.

„Tio ne estas ĉio!”

Nun Taniguĉi finis tagmanĝon, kaj ordigis sian skribotablon. Li pludiris:

„Unufoje, mi ”