Sword Art Online:Volume 3 Voorwoord

Voorwoord

Er waren drie diepgroen verlichte stippen, die uitgelijnd waren als een bescheiden gesternte.

Kirigaya Suguha stak de vinger van haar rechterhand uit, de lichtjes bestuderend.

The LED indicatoren gaven de huidige operatiestatus van het FullDive model VR machine, <<Nerve Gear>> aan. Geplaatst op het voorste deel van de helm, controleerden deze indicatoren -van rechts naar links- de basis stroomtoevoer, netwerk aansluiting en connectie tot de hersenen. Op het moment dat het licht aan de linksterkant rood zou worden, zou dat de vernietiging van het brein van de gebruiker van het apparaat betekenen.

De eigenaar van de machine lag op een ruim gelbed in het midden van een volledig gebroken wit gekleurde ziekenhuiskamer, in een niet ontwakende slaap. Nee, dat waren niet de juiste woorden. In werkelijkheid was zijn ziel op dit moment dag en nacht aan het vechten in een parallel universum ver weg—Zijn bevrijding riskerend samen met de duizenden andere mensen die gevangen spelers waren.

"Onii-chan..."

Riep Suguha uit naar haar stil slapende broer, Kazuto.

"Al twee jaar zijn voor bijgegaan, huh... Ik, volgende keer zal ik een scholier zijn, weet je... Als je niet snel terugkomt, zal ik uiteindelijk voorop raken..."

Haar vinger ging omlaag van het LED, een lijn tracerend over haar broers wang. Tijdens de lange coma waren Kazuto's spieren begonnen af te takelen, en de flinterdunne lijn gaf zijn profiel een zeer vrouwelijke droefgeestigheid, ondanks zijn voormalig geslachtsloze indruk. Zelfs zijn moeder maakte er grappen over, en noemde hem de families <<Doornroosje>>.

Zijn gezicht was niet het enige deel dat verdunde. Zijn hele lichaam was dunner en versleten geworden— Hij was in een erbarmelijke in vergelijking met Suguha, die vanaf een jonge leeftijd had getraind in Kendo— Zijn lichaamsgewicht was nu overduidelijk te laag. She vroeg zich af, als dit zo door ging, zou hij tot niets vergaan...? Recentelijk was ze gegrepen door een dergelijke angst.

Echter, Suguha was aan het worstelen geweest met de mogelijkheid van in huilen uitbarsten in de ziekenhuiskamer sinds een jaar geleden. Toendertijd had een lid van het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Communicatie's <<SAO Incident Tegenmaatregel Team>> hun geinformeerd. Een regeringsbeambte— met lange lokken haar die over zijn zwartgerimde bril vielen, en min of meer respectvolle kleding dragend— had hun in onscherpe stem geinformeerd dat haar broers <<level>> in de top percentages van de volledige groep in het spel stond—Dat hij constant naar de gevaarlijke frontlinies ging om te vechten, en een van de weinige grondveroverende spelers was.

Het was bevestigd dat ook vandaag haar broer aan het vechten was in een strijd die aan de dood grenste. Dat was waarom Suguha hier niet zou huilen. Daarnaast dacht ze aan het vasthouden van zijn hand om hem op te vrolijken.

"Doe je best... doe je best, Onii-chan."

Zoals altijd was Kazuto's magere rechterhand in haar beide handen omvouwen— terwijl ze volhartig bidde in stilte kwam er plotseling een stem van achter haar.

"Ah, je bent gekomen, Suguha."

Nerveus draaide ze zich om...

"Oh, moeder..."

De persoon die daar stond was haar moeder, Midori. De schuifdeur van de ziekenhuiskamer gebruikte een motoraandrijving, waardoor het geluid van het openen en sluiten ervan verschrikkelijk stil was; dit resulteerde in dat Suguha niet hoorde dat haar moeder binnenkwam.

Midori ruste toen, na het behendig schikken van de bos Cosmosbloemen in haar rechterhand in de vaas op het nachtkastje, haar rug op een stoel naast Suguha. Waarschijnlijk terugkerend van haar werkplaats, droeg ze een katoenen shirt met een slanke spijkerbroek en een leren bloes daar bovenop, wat haar een ruige verschijning gaf. Met haar dunne makeup en haar dat in een simpele paardenstaart zat, kon iemand niet zien dat ze volgend haar veertig zou worden. Alhoewel haar baan als hoofdredacteur van een computer informatie tijdschrijft misschien deels de schuld had, had de persoon in kwestie zelf ook geen enkele bedoeling zich meer naar haar leeftijd te gedragen—dus voor Suguha, kon je zeggen dat haar moeder meer een oudere zus leek.

"Moeder, je kwam toch nu. Is het proeflezen niet nog aan de gang?"

Zei Suguha, en Midori lachtte.

"Ik ben weggeglipt en kwam. Ik kom niet erg vaak, maar tenminste voor vandaag."

"Dat is waar... Het was vandaag Onii-chans... verjaardag, was het niet?"

Beide waren daarop stil voor een korte tijd, aandachtig naar Kazuto kijkend, terwijl hij op het bed sliep. Het gordijn bewoog licht, een zonsonderganggekleurde bries de kamer binnenkomend, die het aroma van de cosmos lichtelijk verspreidde.

"Kazuto is... al 16 jaar oud, huh..."

mompelde Midori, en zuchtte.

"... Zelfs nu herinner ik me dat incident alsof het gisteren gebeurde. Die keer dat Minetaka-san en ik een film aan het kijken waren in de woonkamer en Kazuto opeens van achteren kwam en zei, 'Vertel me alstjeblieft over mijn echte ouders'".

Suguha staarde bewegingsloos naar Midori's charmerende lippen met een erg licht rode kleur, die een licht nostalgische bittere glimlach uitdrukte.

"Toendertijd was ik erg verbaasd. Kazuto was maar 10 jaar oud. Totdat Suguha op de middelbare school zat... Het was iets dat we nog 7 jaren geheim hadden willen houden, maar hij kwam achter zijn Juki Net registratie."

Toen Suguha dat voor het eerst had gehoord, eerder was ze verrast, gaf ze dezelfde bittere lach als haar moeder.

"Dat is echt iets voor Onii-chan, huh?"

"We waren zo verrast dat we niet deden alsof we van niets wisten en gekwetst waren. Dat lijkt Kazuto's strategie te zijn geweest, en Minetaka-san zei later nogal geïrriteerd dat 'We erin getrapt waren'".

"Ah, haha," lachtten beide, en voor een kort moment staarden ze woordeloos naar de slapende Kazuto.

De broer, Kirigaya Kazuto, die samen met Suguha had gewoond sinds ze bewust was van de wereld om haar heen was, om precies te zijn, haar <<neef>>.

Het eigen kind van het getrouwde koppel Kirigaya Minetaka en Midori was Suguha, terwijl Kazuto dat van Midori's zus was. Dit betekende dat hij de zoon was van Suguha's tante. Haar tante en haar tantes man hadden hadden geen keuze, en lieten hun enige kind, dat nog geen jaar oud was, achter toen ze omkwamen in een ongeluk. De serieuze aard van de wonden die ze opgelopen hadden kostten hun uiteindelijk hun leven, en Midori bleef achter om de zorg voor Kazuto op zich te nemen.

Dat feit was aan Suguha verteld door allebei haar ouders tijdens de winter, twee jaar geleden. Rond die tijd zat Kazuto gevangen in het Virtual Reality spel dat <<Sword Art Online>> heette. Suguha, die al een grote schok had gekregen van het incident, was in een wrede staat van verwarring; Ze was naar Midori toegegaan, vragend waarom ze dit haar niet eerder verteld hadden en waarom ze de enige was die dit niet wist. Haar verwarring uitnemend op Midori.

Twee jaar waren voorbij gegaan, en zelfs nu, in de bodem van haar hart, loerde dat gevoel van vervreemding. Van het de enige zijn die van niets wist. Echter, tijdens deze periode had ze eindelijk begrip gekregen voor de gevoelens van haar ouders toendertijd.

Hun oorspronkelijke plan om Suguha te informeren zodra ze op de middelbare school zat was vooruitgeschoven. In het kort, was ze de gehele waarheid over haar familie verteld terwijl Kazuto nog leefde, wat de bittere beslissing was die haar ouders gemaakt hadden. In de maand sinds het begin van het SAO incident was er het absurde aantal van 2000 doden. Onder die omstandigheden konden ze het niet helpen om een gedwongen resolutie voor Kazuto's zekere dood te maken. Ze zouden wanneer alles over was, op zijn minst niet de spijt hebben dat Suguha <<het niet wist>>. Wat was wat allebei haar ouders zeer zeker gedacht moesten hebben.

Suguha, die nog steeds had gezeten met een groot aantal tegenstrijdige emoties, bezocht deze ziekenhuiskamer, waarin Kazuto lag, vaak en ging door met ernstig nadenken. De affaire dat haar broer, niet haar echte broer was, en wat daarmee verloren was.

Vrij vroeg kwam ze met het antwoord dat het niets was.

Dat niets zou veranderen. Dat er geen enkel ding schade was toegebracht. Net als eerder kende ze de waarheid, en nadat ze er achter was gekomen, had ze, zoals altijd enkel voor Kazuto's welzijn en terugkomst gebeden.

Van toen af aan, in die twee jaar tijd, was slechts de helft van Suguha's gebed uitgekomen.

"...hé moeder."

Terwijl ze staarde naar zijn profiel, maakte Suguha een zacht geluid.

"Ja?"

"... Onii-chan, vanaf het moment dat hij in de onderbouw zat, toendertijd, heeft altijd enkel internetspellen gespeeld, toch... Denk je dat dat een verband daarmee houdt?"

Die vraag, die een enkel woord van hem geen eigen kind wezend van de Kirigaya familie wegliet, maakte dat Midori direct haar hoofd schudde.

"Nee, dat heeft daar niets mee te meken. Dat zeg ik omdat toen dit kind zes was, hij een zelfgemaakte machine heeft gecreëerd met de overgebleven onderdelen uit mijn kamer. Het is eerder dat hij mijn computer-maniakaal bloed heeft geërfd. Geestelijk bedoel ik dan.

Zacht glimlachend, gaf Suguha haar moeders arm een stootje met haar elleboog.

'Nu we het daarover hebben, vond moeder die spellen ook wel erg leuk, zoiets hoorde ik van grootmoeder."

"Dat is correct; Ik speelde al internetspellen sinds ik op de basisschool zat. Kazuto is op een of andere manier het niet waard om daar zorgen over te maken.

Nog eens meer lachden beiden van hun volhartig. Midori focusde haar liefhebbende ogen op het bed.

"...Echter, in welk spel dan ook was ik nooit een topspeler. Ik had het geduld en de wil niet. Dat bloed heeft hij niet gemeen met mij, maar met jou. Zelfs doorgaand met Kendo voor 8 jaar, heb je dat zelfde bloed in je aderen, wat is waarom Kazuto zelfs nu overleeft. Uiteindelijk zou hij onverwacht kunnen terugkomen."

"Plof", Midori plaatste haar hand op Suguha's hoofd en stondop.

"Dus, zal ik als eerste weggaan. Wees ook niet te laat thuis."

"Oké, begrepen,"

Knikte Suguha. Midori keek een laatste keer naar Kazuto en zei zachtjes "Fijne Verjaardag". Daarna knipperde ze snel een paar keer, draaide zich om en verliet snel de ziekenhuiskamer.

Suguha pakte de zoom van de rok van haar uniform beet met beide handen, ademde diep in, en keek opnieuw naar de LED indicatoren van de helm die haar broershoofd bedekte.

De groene lampjes die de statussen van de netwerkaansluiting en hersen-aansluiting aangaven waren herhaardelijk snel aan het knipperen.

Op dit moment, waren de SAO server en Kazuto's bewustzijn aan de andere kant van het netwerk, en door de Nerve Gear werden er talloze signalen uitgewisseld.

Met betrekking tot waar haar broer op dit moment was. Hij zou, met een kaart in de hand, aan het zwerven kunnen zijn in een naargeestige kerker. Hij zou in het midden van een evaluatie kunnen zijn in een tweedehandswinkel, of misschien ging hij een vreselijk monster te lijf, waarmee hij stoutmoedig zwaarden kruiste.

Teder rijkte ze met beide handen uit, en vouwde ze weer om zijn dunne, bleke rechterhand.

Kazuto's ware gevoelszintuig werd volledig geannuleerd door de Nerve Gear bij de Medulla Oblongata, voordat het de hersenen bereikte. Echter, kijkend naar de huid waarmee Suguha contact maakte, geloofde ze dat haar aanmoediging hem zeker wel bereikte.

Dat is omdat Suguha het opnieuw kon voelen. Deze jongemans, haar broers, wie om precies te zijn haar neef is, ziel is intense temperatuur aan het afgeven. Hij had de sterke intentie, en zou zeer zeker wel overleven en terugkeren naar de echte wereld.

Aan de andere kant van het witte gordijn veranderde het flikkerende gouden licht al gauw naar vermiljoen en weer naar paars, Ook al was het die tijd dat de ziekenhuiskamer in schemerlicht gehuld was, bleef Suguha nog steeds daar. Zonder te bewegen luisterde ze aandachtig naar haar broers discrete ademhaling.

Het spoedbericht van Kazuto's ontwaking werd gereporteerd door het ziekenhuis. Dat was een maand later, op de 7e november van 2024.

Referenties

Terug naar Illustraties

Naar Overzicht

Verder naar Hoofdstuk 1